Konwencja Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji
Compare-
Państwa Strony niniejszej Konwencji
Zaniepokojone powagą problemów i zagrożeń, jakie stanowi korupcja dla stabilności i bezpieczeństwa społeczeństw, przynosząc szkodę instytucjom i wartościom demokratycznym, wartościom etycznym i sprawiedliwości oraz zagrażając trwałemu rozwojowi i rządom prawa,
Zaniepokojone również powiązaniami korupcji z innymi formami przestępczości, w szczególności przestępczości zorganizowanej i gospodarczej w tym z praniem pieniędzy,
Zaniepokojone ponadto przypadkami korupcji, w które zaangażowane są znaczne ilości środków mogących stanowić poważną część zasobów Państw, które to przypadki zagrażają stabilności politycznej i trwałemu rozwojowi tych Państw,
Przekonane, że korupcja nie jest już kwestią lokalną, lecz zjawiskiem międzynarodowym dotykającym wszystkich społeczeństw i gospodarek, które pociąga za sobą konieczność międzynarodowej współpracy w celu zapobiegania mu i kontroli,
Przekonane również, że wymagane jest wszechstronne i wielopłaszczyznowe podejście w celu efektywnego zapobiegania i zwalczania korupcji,
Przekonane ponadto, że dostępność pomocy technicznej może odegrać ważną rolę w zwiększeniu możliwości Państw, w tym między innymi poprzez wzmocnienie ich zdolności prawnej i budowanie instytucji, efektywnego zapobiegania i zwalczania korupcji,
Przekonane, że nielegalne wzbogacanie się jednostek może być szczególnie szkodliwe dla instytucji demokratycznych, gospodarek narodowych i rządów prawa,
Zdecydowane w bardziej efektywny sposób zapobiegać, wykrywać i powstrzymywać międzynarodowy przepływ bezprawnie pozyskanych środków i wzmocnić międzynarodową współpracę w zakresie zwrotu korzyści z korupcji,
Uznając podstawowe zasady należytego procesu prawnego w postępowaniu karnym oraz w postępowaniu cywilnym lub administracyjnym dla orzeczenia praw własności,
Mając na uwadze, że zapobieganie i wyeliminowanie korupcji stanowi odpowiedzialność wszystkich Państw oraz, że w celu zagwarantowania skuteczności wysiłków podejmowanych przez nie w tej sferze, muszą one współpracować ze sobą nawzajem przy wsparciu i zaangażowaniu indywidualnych osób i grup spoza sektora publicznego, takich jak stowarzyszenia cywilne, organizacje pozarządowe i organizacje środowiskowe,
Mając również na uwadze zasady właściwego zarządzania sprawami publicznymi i mieniem publicznym, zasadę sprawiedliwości, odpowiedzialności i równości wobec prawa oraz potrzebę ochrony integralności i popierania kultury odrzucania korupcji,
Pochwalając pracę Komisji ds. Zapobiegania Przestępczości i Wymiaru Sprawiedliwości w Sprawach Karnych oraz Biura Narodów Zjednoczonych ds. Narkotyków i Przestępczości związaną z zapobieganiem i zwalczaniem korupcji,
Przywołując pracę przeprowadzoną na tym polu przez inne organizacje międzynarodowe i regionalne, łącznie z działalnością Związku Afrykańskiego, Rady Europy, Rady Współpracy Celnej (znanej również jako Światowa Organizacja Celna), Unii Europejskiej, Ligi Państw Arabskich, Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju oraz Organizacji Państw Amerykańskich,
Odnotowując z uznaniem wielostronne instrumenty mające na celu zapobieganie i zwalczanie korupcji, między innymi Ogólnoamerykańską Konwencję Zwalczania Korupcji przyjętą przez Organizację Państw Amerykańskich w dniu 29 marca 1996 roku, Konwencję dotyczącą walki z korupcją, w którą zaangażowani są funkcjonariusze Wspólnot Europejskich lub funkcjonariusze Państw Członkowskich Unii Europejskiej, przyjętą przez Radę Unii Europejskiej w dniu 26 maja 1997 roku, Konwencję zwalczania łapówkarstwa zagranicznych funkcjonariuszy publicznych w międzynarodowych transakcjach handlowych przyjętą przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju w dniu 21 listopada 1997 roku, Konwencję prawa karnego o korupcji przyjętą przez Radę Ministrów Rady Europy w dniu 27 stycznia 1999 roku, Konwencję prawa cywilnego o korupcji przyjętą przez Radę Ministrów Rady Europy w dniu 4 listopada 1999 roku oraz Konwencję Związku Afrykańskiego o zapobieganiu i zwalczaniu korupcji przyjętą przez Głowy Państw i Rządów Związku Afrykańskiego w dniu 12 lipca 2003 roku,
Z radością przyjmując wejście w życie w dniu 29 września 2003 roku Konwencji Narodów Zjednoczonych o zwalczaniu międzynarodowej przestępczości zorganizowanej,
-
Rozdział I
Przepisy ogólne-
Artykuł 1 - Określenie celu
Celami niniejszej Konwencji są:
(a) Popieranie i wzmacnianie środków dla bardziej skutecznego i efektywnego zapobiegania i zwalczania korupcji;
(b) Popieranie, ułatwianie i wspomaganie międzynarodowej współpracy i pomocy technicznej w zapobieganiu i walce przeciwko korupcji, w tym zwrotu korzyści z korupcji;
(c) Popieranie integralności, odpowiedzialności i dobrego zarządzania sprawami publicznymi i mieniem publicznym.
-
Artykuł 2 - Definicje
Dla celów niniejszej Konwencji:
(a) „ Funkcjonariusz publiczny” oznacza:
(i) każdą osobę pełniącą obowiązki ustawodawcze, wykonawcze, administracyjne lub sądowe w Państwie Stronie, na jakimkolwiek szczeblu, zarówno z powołania, jak i z wyboru, zarówno na zasadach stałych, jak i tymczasowych, zarówno za wynagrodzeniem, jak i bez wynagrodzenia;
(ii) każdą inną osobę wykonującą funkcję publiczną, w tym dla agencji publicznej lub przedsiębiorstwa państwowego, bądź też pełniącą służbę publiczną w rozumieniu prawa wewnętrznego Państwa Strony i zgodnie z zastosowaniem właściwego prawa Państwa Strony;
(iii) każdą inną osobę określoną jako „funkcjonariusz publiczny” w prawie wewnętrznym Państwa Strony. Jednakże dla celów pewnych określonych środków, o których mowa w Rozdziale II niniejszej Konwencji, „funkcjonariusz publiczny” może oznaczać każdą osobę pełniącą funkcję publiczną lub służbę publiczną w rozumieniu prawa wewnętrznego Państwa Strony i zgodnie z zastosowaniem właściwego prawa Państwa Strony;
(b) „Zagraniczny funkcjonariusz publiczny” oznacza każdą osobę pełniącą obowiązki ustawodawcze, wykonawcze, administracyjne lub sądowe w obcym państwie, zarówno z powołania, jak i z wyboru; oraz każdą osobę pełniącą funkcję publiczną w państwie obcym zarówno w agencji publicznej lub przedsiębiorstwie państwowym;
(c) „Funkcjonariusz publicznej organizacji międzynarodowej ” oznacza międzynarodowego urzędnika państwowego lub każdą osobę upoważnioną przez daną organizację do występowania w jej imieniu;
(d) „Mienie” oznacza wszelkiego rodzaju dobra, zarówno materialne, jak i niematerialne, ruchome i nieruchome, trwałe i niematerialne, a także dokumenty prawne lub instrumenty stanowiące o istnieniu tytułu własności lub uprawnień do tych dóbr;
(e) „Korzyści z przestępstwa” oznaczają każde mienie uzyskane lub otrzymane, bezpośrednio bądź pośrednio, w związku z popełnieniem przestępstwa ;
(f) „Zamrożenie lub zajęcie” oznacza czasowy zakaz transferu, konwersji, dyspozycji lub przemieszczania mienia lub czasowy dozór lub kontrolę mienia na podstawie decyzji sądu lub innego właściwego organu;
(g) „ Konfiskata”, we właściwych przypadkach obejmująca przepadek, oznacza trwałe pozbawienie mienia na mocy orzeczenia sądu lub innego właściwego organu;
(h) „Przestępstwo orzeczone” oznacza każde przestępstwo, wskutek którego zostały uzyskane dochody mogące być przedmiotem przestępstwa określonego w art. 23 niniejszej Konwencji;
(i) „Kontrolowana dostawa” oznacza środek umożliwiający zezwolenie na tranzyt lub wejście na terytorium jednego lub więcej Państw nielegalnych lub podejrzanych przesyłek za wiedzą i pod nadzorem właściwych organów w celu przeprowadzenia śledztwa lub wykrycia osób zaangażowanych w popełnienie przestępstwa.
-
Artykuł 3 - Zakres stosowania
1. Konwencja niniejsza, zgodnie z jej warunkami, ma zastosowanie do zapobiegania, dochodzenia i ścigania korupcji oraz do zamrażania, zatrzymania, konfiskaty i zwrotu dochodów pochodzących z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją.
2. Dla celów implementacji niniejszej Konwencji, o ile nie określono inaczej w jej postanowieniach, nie jest wymagane, aby rezultatem przestępstw tu określonych był uszczerbek lub szkoda w mieniu państwowym.
-
Artykuł 4 - Ochrona suwerenności
1. Państwa Strony będą wypełniać zobowiązania wynikające z niniejszej Konwencji w sposób zgodny z zasadami suwerennej równości oraz terytorialnej integralności Państw i z zasadą nieingerencji w sprawy wewnętrzne innych Państw.
2. Żadne z postanowień niniejszej Konwencji nie upoważnia Państwa Strony do wykonywania na terytorium innego Państwa jurysdykcji oraz wykonywania czynności, które na mocy prawa wewnętrznego drugiego Państwa są zastrzeżone wyłącznie dla organów tego Państwa.
-
-
Rozdział II
Środki zapobiegawcze-
Artykuł 5 - Polityka i praktyki zapobiegające korupcji
1. Każde z Państw Stron, działając zgodnie z podstawowymi zasadami swojego prawa wewnętrznego, rozwinie i wprowadzi w życie lub utrzyma już istniejącą efektywną skoordynowaną politykę anty-korupcyjną, która wspiera udział społeczeństwa oraz odzwierciedla podstawowe zasady rządów prawa, właściwego zarządzania sprawami publicznymi i mieniem publicznym, integralności , przejrzystości i odpowiedzialności.
2. Każde z Państw Stron podejmie starania w celu ustanowienia i popierania skutecznych praktyk zapobiegania korupcji.
3. Każde z Państw Stron podejmie starania w celu okresowej oceny istniejących odpowiednich instrumentów prawnych i środków administracyjnych w celu określenia ich adekwatności w zapobieganiu i walce z korupcją.
4. Państwa Strony, w stosownym zakresie i zgodnie z podstawowymi zasadami ich systemów prawnych, podejmą wzajemną współpracę oraz współpracę z właściwymi międzynarodowymi i regionalnymi organizacjami dla popierania i rozwoju środków, o których mowa w niniejszym artykule. Współpraca ta może obejmować udział w międzynarodowych programach i projektach, których celem jest zapobieganie korupcji.
-
Artykuł 6 - Zapobiegawcze organy anty-korupcyjne
1. Każde z Państw Stron, działając zgodnie z podstawowymi zasadami swoich systemów prawnych, zapewni istnienie, odpowiednio, organu lub organów dla zapobiegania korupcji poprzez:
(a) implementację założeń polityki określonej w art. 5 Konwencji oraz, o ile okaże się to stosowne, nadzór i koordynację implementacji tychże założeń;
(b) wzrost i rozpowszechnianie wiedzy o zapobieganiu korupcji.
2. Każde z Państw Stron udzieli organowi bądź organom, o których mowa w ustępie 1 niniejszego Artykułu konieczną adekwatną niezależność, w zgodności z podstawowymi zasadami swojego systemu prawnego, umożliwiając mu bądź im wykonywanie jego bądź ich funkcji w sposób efektywny i bez oddziaływania niedozwolonych wpływów. Zapewnione zostaną niezbędne środki materialne i wyspecjalizowany personel, jak również szkolenie takiego personelu w zakresie, w jakim będzie to wymagane dla pełnienia ich funkcji.
3. Każde z Państw Stron poinformuje Sekretarza Generalnego ONZ o nazwie i adresie organu lub organów, które mogą pomóc pozostałym Państwom Stronom Konwencji w rozwoju i implementacji konkretnych środków zapobiegania korupcji.
-
Artykuł 7 - Sektor publiczny
1. Każde z Państw Stron, w stosownym zakresie i zgodnie z podstawowymi zasadami swojego systemu prawnego, podejmie starania w celu przyjęcia, utrzymania i wzmocnienia systemów rekrutacji, zatrudniania, utrzymania, promowania i przechodzenia na emeryturę urzędników państwowych i, we właściwym zakresie, innych nie wybieralnych funkcjonariuszy publicznych, które to systemy:
(a) Opierają się na zasadach skuteczności, przejrzystości i obiektywnych kryteriów takich jak wartość, celowość i przydatność;
(b) Obejmują adekwatne procedury wyłaniania i szkolenia indywidualnych osób na publiczne stanowiska uznawane za szczególnie podatne na korupcję oraz, w stosownym zakresie, rotację danych osób na inne stanowiska;
(c) Promują odpowiednie wynagrodzenie i sprawiedliwą skalę zarobków, mając na uwadze poziom rozwoju gospodarczego danego Państwa Strony;
(d) Promują programy kształcenia i szkolenia w celu umożliwienia sprostania przez nich wymaganiom prawidłowego, honorowego i należytego wykonywania funkcji publicznych, a także zapewnienia im odpowiedniego specjalistycznego szkolenia dla zwiększenia ich świadomości ryzyka korupcji istniejącego nieodłącznie w związku z pełnieniem ich funkcji. Rzeczone programy mogą czynić odniesienia do stosownych kodeksów lub norm postępowania.
2. Każde z Państw Stron rozważy ponadto przyjęcie stosownych środków ustawodawczych i administracyjnych, zgodnych z celami niniejszej Konwencji i podstawowymi zasadami jego prawa wewnętrznego, mających na celu określenie kryteriów dotyczących kandydatury i wyboru na urząd publiczny.
3. Każde z Państw Stron rozważy ponadto podjęcie stosownych środków ustawodawczych i administracyjnych, zgodnych z celami niniejszej Konwencji i podstawowymi zasadami jego prawa wewnętrznego, mających na celu zwiększenie przejrzystości finansowania kandydatur na wybrane urzędy publiczne oraz, w stosownym zakresie, finansowania partii politycznych.
4. Każde z Państw Stron, zgodnie z podstawowymi zasadami swojego prawa wewnętrznego, dołoży starań, by przyjąć, utrzymać i wzmocnić systemy promujące przejrzystość i zapobieganie konfliktom interesów.
-
Artykuł 8 - Kodeksy postępowania funkcjonariuszy publicznych
1. W celu walki z korupcją, każde z Państw Stron winno promować, między innymi, integralność, uczciwość i odpowiedzialność wśród funkcjonariuszy publicznych, zgodnie z podstawowymi zasadami swojego systemu prawnego.
2. W szczególności, każde z Państw Stron zastosuje, w ramach swoich własnych systemów instytucjonalnych i prawnych, kodeksy lub normy postępowania dla prawidłowego, honorowego i należytego pełnienia ich funkcji publicznych.
3. W celu implementacji postanowień niniejszego Artykułu, każde z Państw Stron, w stosownym zakresie i zgodnie z podstawowymi zasadami swojego systemu prawnego, weźmie pod uwagę inicjatywy regionalnych, międzyregionalnych i wielostronnych organizacji, jak np. Międzynarodowy Kodeks Postępowania Funkcjonariuszy Publicznych stanowiący aneks do Uchwały 51/59 Zgromadzenia Generalnego ONZ z 12 grudnia 1996 r.
4. Każde z Państw Stron rozważy ponadto, zgodnie z podstawowymi zasadami swojego prawa wewnętrznego, ustanowienie środków i systemów ułatwiających powiadamianie przez funkcjonariuszy publicznych właściwych organów o czynach korupcyjnych z chwilą, gdy czyny takie zostaną przez nich dostrzeżone w trakcie pełnienia ich funkcji.
5. Każde z Państw Stron dołoży starań, w stosowym zakresie i zgodnie z podstawowymi zasadami swojego prawa wewnętrznego, by ustanowić środki i systemy wymagające od funkcjonariuszy publicznych złożenia deklaracji odpowiednim organom, odnoszących się, między innymi, do ich działalności zewnętrznej, mienia lub znacznych darowizn lub korzyści, które mogą powodować konflikt interesów w odniesieniu do pełnionych przez nich funkcji publicznych.
6. Każde z Państw Stron rozważy podjęcie, zgodnie z podstawowymi zasadami swojego prawa wewnętrznego, środków dyscyplinarnych lub innych środków przeciwko funkcjonariuszom publicznym naruszającym kodeksy lub normy ustanowione zgodnie z niniejszym Artykułem.
-
Artykuł 9 - Zamówienia publiczne i zarządzanie finansami publicznymi
1. Każde z Państw Stron, działając zgodnie z podstawowymi zasadami swojego systemu prawnego, podejmie niezbędne środki dla ustanowienia stosownych systemów odnoszących się do zamówień publicznych, opartych na przejrzystości, konkurencyjności i obiektywnych kryteriach przy podejmowaniu decyzji, które to systemy są skuteczne dla, między innymi, zapobiegania korupcji. Rzeczone systemy, które w swoim zastosowaniu mogą uwzględniać stosowne wartości progowe, winny obejmować, między innymi:
(a) Publiczne rozpowszechnianie informacji dotyczących zarówno procedury przetargowej, jak i kontraktów, łącznie z informacjami na temat zaproszeń do przetargu oraz właściwymi lub stosownymi informacjami na temat przyznawania kontraktów, zapewniając potencjalnym oferentom wystarczającą ilość czasu na sporządzenie i złożenie swoich ofert;
(b) Ustalenie z góry warunków uczestnictwa, łącznie z kryteriami selekcji i wyboru oraz regulaminem przetargu, a także publikacją rzeczonych kryteriów i regulaminu;
(c) Wykorzystanie z góry określonych i obiektywnych kryteriów podejmowania decyzji dotyczących zamówień publicznych w celu ułatwienia późniejszej weryfikacji prawidłowości stosowania regulaminów lub zasad;
(d) Skuteczny system wewnętrznego badania, obejmujący skuteczny system odwoławczy, w celu zapewnienia pomocy i środków prawnych w przypadku, gdy nie są przestrzegane regulaminy lub zasady określone zgodnie z niniejszym ustępem;
(e) W stosownym zakresie, środki regulujące kwestie personelu odpowiedzialnego za przetarg, takie jak deklaracje interesów w konkretnych zamówieniach publicznych, procedury lustracji i wymagania szkoleniowe.
2. Każde z Państw Stron, działając zgodnie z podstawowymi zasadami swojego systemu prawnego, podejmie stosowne środki w celu promowania przejrzystości i odpowiedzialności w zarządzaniu finansami publicznymi. Środki takie obejmą, między innymi:
(a) Procedurę przyjmowania budżetu narodowego;
(b) Terminowe składanie sprawozdań o dochodach i wydatkach;
(c) System norm rachunkowych i rewizyjnych oraz powiązany system nadzoru;
(d) Efektywne i skuteczne systemy zarządzania ryzykiem i wewnętrznej kontroli; oraz
(e) W stosownym zakresie, system naprawczy w przypadku zaniedbania spełnienia wymagań określonych w niniejszym ustępie.
3. Każde z Państw Stron podejmie takie środki cywilne i administracyjne, jakie mogą być konieczne, zgodnie z podstawowymi zasadami jego prawa wewnętrznego, do zachowania integralności ksiąg rachunkowych, rejestrów, sprawozdań finansowych lub innych dokumentów związanych z wydatkami i dochodami publicznymi, a także do zapobiegania fałszowaniu rzeczonych dokumentów.
-
Artykuł 10 - Sprawozdawczość publiczna
Mając na uwadze konieczność walki z korupcją, każde z Państw Stron, działając zgodnie z podstawowymi zasadami jego prawa wewnętrznego, podejmie takie środki, jakie mogą być niezbędne dla zwiększenia przejrzystości jego administracji publicznej, w szczególności pod względem, odpowiednio, organizacji, funkcjonowania i procesu podejmowania decyzji. Środki takie mogą obejmować, między innymi:
(a) Przyjęcie procedur lub regulacji pozwalających członkom społeczeństwa uzyskiwać, w stosownym zakresie, informacje o organizacji, funkcjonowaniu i procesie decyzyjnym administracji publicznej oraz, z należytym uwzględnieniem ochrony prywatności i danych osobowych, o decyzjach i aktach prawnych dotyczących członków społeczeństwa;
(b) Uproszczenie, w stosownym zakresie, procedur administracyjnych w celu ułatwienia dostępu społeczeństwa do kompetentnych organów decyzyjnych; oraz
(c) Publikacje informacji, co może obejmować okresowe raporty o zagrożeniu korupcją w administracji publicznej.
-
Artykuł 11 - Środki dotyczące sądownictwa i służby prokuratorskiej
1. Mając na uwadze niezawisłość sądownictwa i jego kluczową rolę w walce z korupcją, każde z Państw Stron, działając zgodnie z podstawowymi zasadami jego systemu prawnego i bez szkody dla niezawisłości sądowej, podejmie środki dla wzmocnienia integralności i zapobiegania okazjom do korupcji między członkami wymiaru sprawiedliwości. Środki te mogą obejmować zasady odnoszące się do postępowania członków wymiaru sprawiedliwości.
2. Środki mające ten sam skutek, co środki podjęte zgodnie z ustępem 1 niniejszego Artykułu, mogą być wprowadzone i stosowane w ramach służby prokuratorskiej w tych Państwach Stronach, gdzie prokuratura nie stanowi części wymiaru sprawiedliwości, ale posiada niezawisłość równą niezawiśłości wymiaru sprawiedliwości.
-
Artykuł 12 - Sektor prywatny
1. Każde z Państw Stron podejmie środki, działając zgodnie z podstawowymi zasadami swojego prawa wewnętrznego, w celu zapobiegania korupcji w sektorze prywatnym, polepszenia norm rachunkowych i rewizyjnych w sektorze prywatnym oraz, w stosownym zakresie, zapewnienia skutecznych, współmiernych i zniechęcających kar cywilnych, administracyjnych lub karnych za brak stosowania rzeczonych środków.
2. Środki do osiągnięcia powyższych celów mogą obejmować, między innymi:
(a) Popieranie współpracy pomiędzy organami wykonawczymi prawa i odpowiednimi przedsiębiorstwami prywatnymi;
(b) Popieranie rozwoju norm i procedur przeznaczonych do ochrony integralności odpowiednich przedsiębiorstw prywatnych, w tym kodeksów postępowania w celu prawidłowego, honorowego i należytego prowadzenia działalności gospodarczej i wykonywania wszystkich stosownych zawodów oraz w celu uniknięcia konfliktu interesów, a ponadto dla popierania stosowania dobrej praktyki handlowej pomiędzy poszczególnymi przedsiębiorstwami, a także w relacjach handlowych pomiędzy przedsiębiorstwami a Państwem;
(c) Popieranie przejrzystości między przedsiębiorstwami prywatnymi, a także, w stosownym zakresie, środków dla identyfikacji osób prawnych i fizycznych zaangażowanych w zakładanie i zarządzanie spółkami;
(d) Zapobieganie nadużywania procedur regulujących przedsiębiorstwa prywatne, w tym procedur odnoszących się do subsydiów i zezwoleń wydawanych przez organy publiczne na działalność handlową;
(e) Zapobieganie konfliktom interesów przez wprowadzanie ograniczeń, w stosownym zakresie i na uzasadniony okres czasu, odnoszących się do zawodowej działalności byłych funkcjonariuszy publicznych lub zatrudniania funkcjonariuszy publicznych przez sektor prywatny po ich rezygnacji lub przejściu na emeryturę, jeżeli taka działalność lub zatrudnienie wiązałoby się bezpośrednio z funkcjami, jakie pełnili lub nadzorowali oni w czasie piastowania urzędu publicznego;
(f) Zapewnienie, że przedsiębiorstwa prywatne, biorąc pod uwagę ich strukturę i rozmiar, posiadają wystarczający system wewnętrznej kontroli rewizyjnej, by zapobiegać i wykrywać akty korupcji oraz, że księgi rachunkowe i sprawozdania finansowe rzeczonych prywatnych przedsiębiorstw są przedmiotem należytej procedury rewizyjnej i certyfikacyjnej.
3. W celu zapobiegania korupcji, każde z Państw Stron podejmie takie środki, jakie mogą być niezbędne, zgodnie z jego wewnętrznym prawem i przepisami dotyczącymi prowadzenia ksiąg i rejestrów, składania sprawozdań finansowych oraz norm rachunkowych i rewizyjnych, do zabronienia następujących czynów popełnianych w celu dopuszczenia się jednego z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją:
(a) Założenie pozaksięgowej rachunkowości;
(b) Prowadzenie pozaksięgowych lub niedostatecznie udokumentowanych transakcji;
(c) Rejestrowanie nieistniejących wydatków;
(d) Księgowanie zobowiązań z nieprawidłowym określeniem ich celu;
(e) Używanie fałszywych dokumentów; oraz
(f) Celowe niszczenie dokumentacji księgowej przed upływem terminu przewidzianego prawem.
4. Każde z Państw Stron odmówi potrącania od podatku kosztów stanowiących łapówki, co stanowi element składający się na przestępstwa określone zgodnie z art. 15 i 16 niniejszej Konwencji oraz, w stosownym zakresie, innych kosztów poniesionych w związku z popieraniem postępowania korupcyjnego.
-
Artykuł 13 - Udział społeczeństwa
1. Każde z Państw Stron podejmie odpowiednie środki, działając w ramach swoich możliwości i zgodnie z podstawowymi zasadami swojego prawa wewnętrznego, dla popierania aktywnego uczestnictwa indywidualnych osób i grup spoza sektora publicznego, w tym społeczeństwa, organizacji pozarządowych i organizacji środowiskowych, w zapobieganiu i zwalczaniu korupcji oraz wzrostu społecznej świadomości dotyczącej istnienia, przyczyn i powagi zagrożeń ze strony korupcji. Uczestnictwo to powinno być wzmocnione środkami takimi jak:
(a) Zwiększenie przejrzystości i popieranie udziału społeczeństwa w procesach decyzyjnych;
(b) Zapewnienie społeczeństwu efektywnego dostępu do informacji,
(c) Podejmowanie działań informacji publicznej zwiększających nietolerancję dla korupcji, jak również programów edukacji publicznej, w tym programów szkolnych i uniwersyteckich;
(d) Poszanowanie, popieranie i ochronę wolności poszukiwania, otrzymywania, publikowania i rozpowszechniania informacji dotyczących korupcji. Wolność ta może być objęta szeregiem ograniczeń, jednak ograniczenia te mogą być jedynie zgodne z prawem i wprowadzone w zakresie, w jakim jest to niezbędne:
(i) Dla poszanowania praw lub reputacji innych;
(ii) Dla ochrony bezpieczeństwa narodowego, porządku publicznego lub publicznego zdrowia i moralności.
2. Każde z Państw Stron podejmie stosowne środki dla zapewnienia, że właściwe organy anty-korupcyjne, o których mowa w niniejszej Konwencji są znane społeczeństwu i zapewni dostęp do tych organów w celu powiadomienia, także anonimowo, o każdym incydencie, który może być uznany za stanowiący przestępstwo określone zgodnie z niniejszą Konwencją.
-
Artykuł 14 - Środki dla zwalczania prania pieniędzy
1. Każde z Państw Stron:
(a) W celu przeciwdziałania wszelkim formom prania pieniędzy oraz w celu ich wykrywania, wprowadzi, w ramach swoich kompetencji, kompleksowy wewnętrzny reżim o charakterze regulacyjnym i nadzorczym dla banków oraz poza-bankowych instytucji finansowych, w tym osób fizycznych i prawnych świadczących formalne lub nieformalne usługi przekazywania pieniędzy lub wartości oraz, w stosownym zakresie, dla innych organów szczególnie podatnych na pranie pieniędzy, który to reżim będzie w szczególności podkreślał wymagania dotyczące identyfikacji klienta oraz, odpowiednio, identyfikacji beneficjenta, prowadzenia dokumentacji oraz informowania o podejrzanych transakcjach;
(b) Zapewni, bez uszczerbku dla art. 46 niniejszej Konwencji, aby organy administracyjne, regulacyjne i egzekucyjne oraz inne organy zajmujące się zwalczaniem prania pieniędzy (łącznie z organami sądowymi, o ile jest to właściwe zgodnie z prawem wewnętrznym) miały możliwość współpracy oraz wymiany informacji na szczeblu krajowym i międzynarodowym w ramach warunków określonych przez prawo wewnętrzne, a w tym celu rozważy ustanowienie jednostki wywiadu finansowego mającej służyć jako krajowe centrum gromadzenia, analizy oraz rozpowszechniania informacji dotyczących potencjalnego prania pieniędzy.
2. Państwa Strony rozważą implementację możliwych do zastosowania środków w celu wykrywania oraz monitorowania przepływu przez swoje granice gotówki oraz odpowiednich zbywalnych instrumentów, pod warunkiem zapewnienia właściwego wykorzystania informacji oraz bez naruszenia w jakikolwiek sposób przepływu legalnego kapitału. Takie środki mogą obejmować wymóg, aby osoby oraz firmy informowały o trans-granicznym transferze znacznych ilości gotówki oraz odpowiednich zbywalnych instrumentów.
3. Państwa Strony rozważą implementację stosownych i możliwych do zastosowania środków w celu żądania od instytucji finansowych, w tym od instytucji przesyłających pieniądze:
(a) Włączenia do formularzy elektronicznego transferu środków dokładnych i istotnych informacji o inicjatorze transferu,
(b) Utrzymywania tych informacji w całym łańcuchu płatniczym; oraz,
(c) Zastosowania wzmożonej lustracji transferów środków, które nie obejmują kompletnych informacji o inicjatorze transferu.
4. Przy ustanowieniu wewnętrznego reżimu regulacji i nadzoru na warunkach niniejszego Artykułu, bez uszczerbku dla jakiegokolwiek innego Artykułu niniejszej Konwencji , wzywa się Państwa Strony do wykorzystania w charakterze wytycznych odpowiednich inicjatyw organizacji regionalnych, międzyregionalnych oraz wielostronnych zajmujących się zwalczaniem prania pieniędzy.
5. Państwa Strony podejmą wysiłki ukierunkowane na rozwijanie oraz promowanie współpracy globalnej, regionalnej, ponadregionalnej oraz dwustronnej pomiędzy organami sądowymi, egzekucyjnymi oraz finansowymi organami regulującymi, w celu zwalczania prania pieniędzy.
-
-
Rozdział III
Kryminalizacja i egzekucja-
Artykuł 15 - Przekupstwo krajowych funkcjonariuszy publicznych
Każde z Państw Stron przyjmie takie środki ustawodawcze i inne środki, jakie mogą być konieczne do ustanowienia jako przestępstwo następujących czynów, jeżeli zostały popełnione umyślnie:
(a) Obietnicę, propozycję lub wręczenie funkcjonariuszowi publicznemu, bezpośrednio lub pośrednio, nienależnej korzyści dla samego funkcjonariusza lub innej osoby bądź podmiotu w celu działania lub zaniechania działania w wykonywaniu swoich obowiązków służbowych;
(b) Domaganie się lub akceptowanie przez funkcjonariusza publicznego, bezpośrednio lub pośrednio, nienależnej korzyści dla samego funkcjonariusza lub innej osoby bądź podmiotu w celu działania lub zaniechania działania w wykonywaniu swoich obowiązków służbowych.
-
Artykuł 16 - Przekupstwo zagranicznych funkcjonariuszy publicznych lub funkcjonariuszy międzynarodowych organizacji publicznych
1. Każde z Państw Stron przyjmie takie środki ustawodawcze i inne środki, jakie mogą być konieczne do ustanowienia jako przestępstwo następujących czynów, jeżeli zostały popełnione umyślnie: obietnicy, propozycji lub wręczenia zagranicznemu funkcjonariuszowi publicznemu lub funkcjonariuszowi międzynarodowej organizacji publicznej, bezpośrednio lub pośrednio, nienależnej korzyści dla samego funkcjonariusza lub innej osoby bądź podmiotu w celu działania lub zaniechania działania w wykonywaniu swoich obowiązków służbowych dla pozyskania lub zachowania działalności gospodarczej lub innych nienależnych korzyści w związku z prowadzeniem międzynarodowej działalności gospodarczej.
2. Każde z Państw Stron rozważy przyjęcie takich środków ustawodawczych i innych środków, jakie mogą być konieczne do ustanowienia jako przestępstwo następujących czynów, jeżeli zostały popełnione umyślnie: domagania się lub akceptowania przez zagranicznego funkcjonariusza publicznego lub funkcjonariusza międzynarodowej organizacji publicznej, bezpośrednio lub pośrednio, nienależnej korzyści dla samego funkcjonariusza lub innej osoby bądź podmiotu w celu działania lub zaniechania działania w wykonywaniu swoich obowiązków służbowych.
-
Artykuł 17 - Malwersacja, sprzeniewierzenie lub inne nadużycie mienia przez funkcjonariusza publicznego
Każde z Państw Stron przyjmie takie środki ustawodawcze i inne środki, jakie mogą być konieczne do ustanowienia jako przestępstwo następujących czynów, jeżeli zostały popełnione umyślnie: malwersacji, sprzeniewierzenia, lub innego nadużycia przez funkcjonariusza publicznego dla swojej korzyści lub korzyści innej osoby bądź podmiotu, jakiegokolwiek mienia, środków publicznych lub prywatnych, papierów wartościowych bądź jakiejkolwiek rzeczy wartościowej powierzonej funkcjonariuszowi publicznemu z tytułu sprawowanego stanowiska.
-
Artykuł 18 - Handel wpływami
Każde z Państw Stron rozważy przyjęcie takich środków ustawodawczych i innych środków, jakie mogą być konieczne do ustanowienia jako przestępstwo następujących czynów, jeżeli zostały popełnione umyślnie:
(a) obietnicę, propozycję, wręczenie funkcjonariuszowi publicznemu lub jakiejkolwiek innej osobie, bezpośrednio lub pośrednio, nienależnej korzyści w celu nakłonienia funkcjonariusza publicznego lub jakiejkolwiek innej osoby do nadużycia swojego rzeczywistego lub rzekomego wpływu z zamiarem uzyskania od administracji lub władzy publicznej Państwa Strony nienależnej korzyści dla pierwotnego inicjatora czynu lub jakiejkolwiek innej osoby;
(b) domaganie się lub akceptowanie przez funkcjonariusza publicznego lub jakąkolwiek inną osobę, bezpośrednio lub pośrednio, nienależnej korzyści dla siebie lub dla innej osoby, poprzez nadużycie swojego rzeczywistego lub rzekomego wpływu z zamiarem uzyskania od administracji lub władzy publicznej Państwa Strony nienależnej korzyści.
-
Artykuł 19 - Nadużycie funkcji
Każde z Państw Stron rozważy przyjęcie takich środków ustawodawczych i innych środków, jakie mogą być konieczne do uznania jako przestępstwo, jeżeli popełnione umyślnie, nadużycia funkcji lub stanowiska przez wykonywanie lub niewykonanie działania, z naruszeniem prawa, przez funkcjonariusza publicznego w czasie wykonywania swoich funkcji w celu uzyskania nienależnych korzyści dla siebie lub dla innej osoby lub podmiotu.
-
Artykuł 20 - Nielegalne wzbogacenie
Z zastrzeżeniem konstytucji i podstawowych zasad swojego systemu prawnego, każde z Państw Stron rozważy przyjęcie takich środków ustawodawczych oraz innych środków, jakie mogą być konieczne do uznania jako przestępstwo, jeżeli popełnione umyślnie, nielegalnego wzbogacenia, co oznacza znaczący wzrost mienia urzędnika państwowego, którego nie może w sposób rozsądny wyjaśnić w odniesieniu do swoich prawowitych zarobków.
-
Artykuł 21 - Przekupstwo w sektorze prywatnym
Każde z Państw Stron rozważy przyjęcie takich środków ustawodawczych i innych środków, jakie mogą być konieczne do uznania jako przestępstwo, jeżeli zostało popełnione umyślnie w trakcie działalności gospodarczej, finansowej lub komercyjnej:
(a) obietnicę, propozycję lub wręczenie, bezpośrednio lub pośrednio, nienależnej korzyści jakiejkolwiek osobie, która kieruje lub pracuje, w jakimkolwiek charakterze, dla podmiotu sektora prywatnego, na rzecz tej osoby lub innej osoby w celu działania lub zaniechania będącego naruszeniem obowiązków,
(b) domaganie się lub akceptowanie, bezpośrednio lub pośrednio, nienależnej korzyści przez jakąkolwiek osobę, która kieruje lub pracuje, w jakimkolwiek charakterze, dla podmiotu sektora prywatnego, na rzecz tej osoby lub innej osoby w celu działania lub zaniechania będącego naruszeniem obowiązków.
-
Artykuł 22 - Malwersacja mienia w sektorze prywatnym
Każde z Państw Stron rozważy przyjęcie takich środków ustawodawczych i innych środków, jakie mogą być konieczne do uznania jako przestępstwo, jeżeli zostało popełnione umyślnie w trakcie działalności gospodarczej, finansowej lub komercyjnej, malwersacji przez osobę, która kieruje lub pracuje, w jakimkolwiek charakterze, dla podmiotu sektora prywatnego, prywatnych środków, papierów wartościowych lub innych rzeczy wartościowych powierzonych jej z tytułu pełnionego przez nią stanowiska.
-
Artykuł 23 - Pranie dochodów z przestępstwa
1. Każde z Państw Stron przyjmie, zgodnie z podstawowymi zasadami swego prawa wewnętrznego, takie środki ustawodawcze i inne środki, jakie mogą być konieczne do uznania jako przestępstwo, jeżeli zostały popełnione umyślnie:
(a) (i) konwersja lub przeniesienie mienia ze świadomością, że takie mienie stanowi wpływy z przestępstwa, w celu ukrycia lub zamaskowania nielegalnego pochodzenia mienia lub pomocy jakiejkolwiek osobie, która jest zaangażowana w popełnienie orzeczonego przestępstwa, w uniknięciu prawnych konsekwencji jej działań;
(ii) ukrycie lub zamaskowanie prawdziwej natury, źródła, położenia, przeznaczenia, przemieszczenia bądź własności lub praw majątkowych ze świadomością, że takie mienie jest wpływem z przestępstwa;
(b) Z zastrzeżeniem podstawowych zasad swojego systemu prawnego:
(i) Nabycie, posiadanie lub użytkowanie mienia ze świadomością w chwili przejęcia, że mienie to jest wpływem z przestępstwa;
(ii) Uczestnictwo, współdziałanie lub spisek w celu popełnienia, próby popełnienia i pomocy, podżegania, ułatwiania i doradzania popełnienia jakiegokolwiek z przestępstw określonych zgodnie z niniejszym Artykułem.
2. Dla celów implementacji lub stosowania ustępu 1 niniejszego Artykułu:
(a) Każde z Państw Stron dołoży starań, by stosować ustęp 1 niniejszego Artykułu do najszerszego zakresu orzeczonych przestępstw;
(b) Każde z Państw Stron uzna za orzeczone przestępstwa co najmniej wszechstronny zakres przestępstw karnych określonych zgodnie z niniejszą Konwencją;
(c) Dla celów powyższego ustępu (b), przestępstwa orzeczone obejmują przestępstwa popełnione zarówno pod jurysdykcją jak i poza jurysdykcją danego Państwa Strony. Jednakże, przestępstwa popełnione poza jurysdykcją Państwa Strony uznawane są za przestępstwa orzeczone tylko wówczas, gdy dany czyn stanowi przestępstwo w świetle prawa wewnętrznego Państwa, w którym został popełniony i stanowiłby przestępstwo w świetle prawa wewnętrznego Państwa Strony realizującego lub stosującego ten Artykuł, gdyby został tam popełniony;
(d) Każde z Państw Stron dostarczy Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych kopie swoich przepisów prawnych, które odnoszą się do tego Artykułu oraz jakiekolwiek późniejsze zmiany do tych przepisów lub ich opisy;
(e) Jeżeli wymagają tego podstawowe zasady prawa wewnętrznego Państwa Strony, można przyjąć, że przestępstwa określone zgodnie z ustępem 1 niniejszego Artykułu nie mają zastosowania do osób, które popełniły przestępstwo orzeczone.
-
Artykuł 24 - Zatajenie
Bez uszczerbku dla przepisów Artykułu 23 niniejszej Konwencji, każde z Państw Stron rozważy przyjęcie takich środków ustawodawczych i innych środków, jakie mogą być konieczne do uznania za przestępstwa czyny, jeżeli zostały popełnione umyślnie w następstwie popełnienia innych przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją bez udziału w tych przestępstwach, zatajenia lub trwałego zatrzymania mienia, gdy osoba zaangażowana jest świadoma, iż mienie to jest skutkiem jednego z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją.
-
Artykuł 25 - Obstrukcja wymiaru sprawiedliwości
Każde z Państw Stron przyjmie takie środki ustawodawcze i inne środki, jakie mogą być konieczne do uznania jako przestępstwo, jeżeli zostały popełnione umyślnie:
(a) Użycie przymusu psychicznego, groźby lub zastraszenia bądź obietnica, propozycja lub wręczenie nienależnej korzyści w celu skłonienia do fałszywych zeznań lub ingerencji w składane zeznania bądź dostarczane dowody w postępowaniu dotyczącym popełnienia przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją;
(b) Użycie przymusu psychicznego, groźby lub zastraszenia w celu ingerencji w wykonywanie publicznych obowiązków przez funkcjonariusza wymiaru sprawiedliwości lub organów ścigania w odniesieniu do popełnienia przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją. Żadne z postanowień niniejszego ustępu nie narusza prawa Państw Stron do wprowadzenia ustawodawstwa chroniącego inne kategorie funkcjonariuszy publicznych.
-
Artykuł 26 - Odpowiedzialność osób prawnych
1. Każde z Państw Stron przyjmie takie środki, jakie mogą być konieczne, zgodnie z jego zasadami prawnymi, do ustanowienia odpowiedzialności osób prawnych za udział w przestępstwach określonych zgodnie z niniejszą Konwencją.
2. Z zastrzeżeniem zasad prawnych danego Państwa Strony, odpowiedzialność osób prawnych może mieć charakter karny, cywilny lub administracyjny.
3. Rzeczona odpowiedzialność nie przesądza karnej odpowiedzialności osób, które popełniły przestępstwa.
4. Każde z Państw Stron zapewni w szczególności, że osoby prawne odpowiedzialne zgodnie z niniejszym Artykułem podlegają skutecznym, współmiernym i zniechęcającym sankcjom karnym lub niekarnym, w tym sankcjom finansowym.
-
Artykuł 27 - Udział i usiłowanie
1. Każde z Państw Stron przyjmie takie środki ustawodawcze i inne środki, jakie mogą być konieczne do uznania jako przestępstwo, zgodnie z jego prawem wewnętrznym, udziału w charakterze współsprawcy, pomocnika lub podżegacza w przestępstwie określonym zgodnie z niniejszą Konwencją.
2. Każde z Państw Stron może przyjąć takie środki ustawodawcze i inne środki, jakie mogą być konieczne do uznania jako przestępstwo, zgodnie z jego prawem wewnętrznym, usiłowania popełnienia przestępstwa określonego zgodnie z niniejszą Konwencją.
3. Każde z Państw Stron może przyjąć takie środki ustawodawcze i inne środki, jakie mogą być konieczne do uznania jako przestępstwo, zgodnie z jego prawem wewnętrznym, przygotowania do przestępstwa określonego zgodnie z niniejszą Konwencją.
-
Artykuł 28 - Wiedza, wola lub zamiar jako elementy przestępstwa
Wiedza, wola lub zamiar wymagane jako element przestępstwa określonego zgodnie z niniejszą Konwencją mogą być wywnioskowane z obiektywnych okoliczności faktycznych.
-
Artykuł 29 - Przedawnienie
Każde z Państw Stron, w stosownym zakresie, ustanowi w swym prawie wewnętrznym długie okresy przedawnienia, przed upływem których można wszcząć postępowanie w sprawie o każde przestępstwo określone zgodnie z niniejszą Konwencją, a także dłuższe okresy przedawnienia albo zawieszenie jego biegu w wypadku uchylania się przez osobę podejrzaną od wymiaru sprawiedliwości.
-
Artykuł 30 - Oskarżanie, orzekanie i sankcje
1. Każde z Państw Stron sprawi, że popełnienie przestępstwa określonego zgodnie z niniejszą Konwencją jest zagrożone sankcjami uwzględniającymi ciężar danego przestępstwa.
2. Każde z Państw Stron podejmie takie środki, jakie mogą być konieczne dla ustanowienia i utrzymania, zgodnie z jego systemem prawnym i zasadami konstytucyjnymi, stosownej równowagi pomiędzy wszelkimi immunitetami lub przywilejami jurysdykcyjnymi udzielonymi funkcjonariuszom publicznym z tytułu pełnienia przez nich swoich funkcji a możliwością, w stosownym zakresie, skutecznego dochodzenia, ścigania i orzekania w sprawie przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją.
3. Każde z Państw Stron dąży do zapewnienia, by wszelkie uprawnienia dyskrecjonalne określone w jego prawie wewnętrznym odnoszące się do oskarżania osób o popełnienie przestępstw określonych w niniejszej Konwencji, były wykonywane tak, by maksymalnie zwiększyć skuteczność środków egzekwowania prawa w odniesieniu do danych przestępstw, z należytym uwzględnieniem potrzeby odstraszania od popełniania takich przestępstw.
4. W przypadku przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją, każde z Państw Stron podejmie odpowiednie środki, zgodnie ze swym prawem wewnętrznym oraz z należytym uwzględnieniem prawa do obrony, mające na celu zapewnienie, że warunki nakładane w związku z decyzjami o zwolnieniu osoby przed sądowym stadium procesu albo przed postępowaniem odwoławczym należycie uwzględniają potrzebę zapewnienia obecności oskarżonego w późniejszych stadiach postępowania karnego.
5. Każde z Państw Stron mieć będzie na uwadze ciężar przedmiotowych przestępstw przy rozważaniu możliwości wcześniejszego zwolnienia lub warunkowego zwolnienia osób skazanych za dane przestępstwa.
6. Każde z Państw Stron, w zakresie zgodnym z podstawowymi zasadami jego systemu prawnego, rozważy ustanowienie procedur, za pośrednictwem których funkcjonariusz publiczny oskarżony o popełnienie przestępstwa określonego zgodnie z niniejszą Konwencją może, w stosownym zakresie, zostać odwołany, zawieszony lub przeniesiony przez właściwy organ, przy zachowaniu poszanowania dla zasady domniemania niewinności.
7. Jeżeli jest to uzasadnione ciężarem przestępstwa, każde z Państw Stron, w zakresie zgodnym z podstawowymi zasadami jego systemu prawnego, rozważy możliwość ustanowienia procedur dla uznania niezdolności, na mocy nakazu sądowego lub w innym stosownym trybie, na czas określony zgodnie z przepisami jego prawa wewnętrznego, osób skazanych za przestępstwa określone zgodnie z niniejszą Konwencją do:
(i) sprawowania funkcji publicznej; oraz
(ii) sprawowania funkcji w przedsiębiorstwie w całości lub częściowo należącym do Państwa.
8. Ustęp 1 niniejszego Artykułu nie wyłącza możliwości wykonywania przez właściwe organy uprawnień dyscyplinarnych wobec urzędników państwowych.
9. Żadne z postanowień niniejszej Konwencji nie narusza zasady, zgodnie z którą określenie przestępstw objętych niniejszą Konwencją oraz mających zastosowanie prawnych środków obrony lub innych zasad prawnych decydujących o legalności postępowania, jest zastrzeżone dla prawa wewnętrznego Państwa Strony oraz zasady, zgodnie z którą oskarżanie i karanie za dopuszczenie się takich przestępstw przebiega zgodnie z tym prawem.
10. Państwa Strony dążą do promowania reintegracji społecznej osób skazanych za przestępstwa określone zgodnie z niniejszą Konwencją.
-
Artykuł 31 - Zablokowanie, zajęcie i konfiskata
1. Każde z Państw Stron podejmie, w największym możliwym zakresie dozwolonym przez jego wewnętrzny system prawny, środki, jakie mogą być niezbędne, by umożliwić konfiskatę:
(a) wpływów z przestępstwa, pochodzących z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją albo mienia, którego wartość odpowiada wysokości takich wpływów;
(b) mienia, sprzętu lub innych narzędzi użytych albo przeznaczonych do użycia w przestępstwach określonych w niniejszej Konwencji.
2. Każde z Państw Stron podejmie środki, jakie mogą być niezbędne do umożliwienia identyfikacji, wykrywania, blokowania lub zajmowania każdej z pozycji wymienionych w ustępie 1 niniejszego Artykułu, celem ich późniejszej konfiskaty.
3. Każde z Państw Stron przyjmie, zgodnie ze swoim prawem wewnętrznym, takie środki ustawodawcze lub inne środki, jakie mogą być niezbędne do regulowania kwestii zarządzania przez właściwe organy mieniem zablokowanym, zajętym lub skonfiskowanym, o którym mowa w ustępach 1 i 2 niniejszego Artykułu.
4. Jeżeli wpływy z przestępstwa zostały przekształcone lub zamienione, w części lub całości, na inne mienie, do takiego mienia, w miejsce rzeczonych wpływów, mają zastosowanie środki, o których mowa w treści niniejszego Artykułu.
5. Jeżeli wpływy z przestępstwa zostały połączone z mieniem nabytym z legalnych źródeł, mienie takie, co nie narusza uprawnień w zakresie jego blokowania lub zajmowania, podlega konfiskacie do szacunkowej wartości połączonych wpływów z przestępstwa.
6. Dochód lub inne korzyści czerpane z wpływów z przestępstwa, z mienia, w które wpływy z przestępstwa zostały przekształcone lub na które zostały zamienione, albo z mienia, z którym wpływy z przestępstwa zostały połączone, również podlegają środkom, o których mowa w treści niniejszego Artykułu, w taki sam sposób i w takim samym zakresie, jak ma to miejsce w wypadku wpływów z przestępstwa.
7. Dla celów niniejszego Artykułu i art. 55 niniejszej Konwencji, każde z Państw Stron udzieli swym sądom albo innym właściwym organom uprawnienie do nakazania udostępnienia dokumentów bankowych, finansowych lub handlowych albo do zajęcia takich dokumentów. Państwo Strona nie może się uchylać od działania zgodnie z postanowieniami niniejszego ustępu powołując się na tajemnicę bankową.
8. Państwa Strony mogą rozważyć możliwość wymagania, by sprawca wykazał zgodne z prawem pochodzenie wpływów, co do których zarzuca się, że pochodzą z przestępstwa, oraz innego mienia podlegającego konfiskacie, w zakresie, w jakim takie wymaganie jest zgodne z podstawowymi zasadami jego prawa wewnętrznego oraz z charakterem postępowania sądowego lub innego postępowania.
9. Postanowienia niniejszego Artykułu nie będą interpretowane jako naruszające praw stron trzecich działających w dobrej wierze.
10. Żadne postanowienie niniejszego Artykułu nie narusza zasady, że środki, do których się odnosi, powinny być określone i stosowane zgodnie i z zastrzeżeniem przepisów prawa wewnętrznego Państwa Strony.
-
Artykuł 32 - Ochrona świadków, biegłych i ofiar
1. Każde z Państw Stron podejmie odpowiednie środki, zgodnie ze swym prawem wewnętrznym oraz w ramach swych możliwości, celem zapewnienia skutecznej ochrony przed potencjalnym odwetem albo zastraszeniem świadka lub biegłego składającego zeznania w związku z przestępstwami określonymi zgodnie z niniejszą Konwencją oraz, w stosownym zakresie, ochrony ich krewnych i innych bliskich im osób.
2. Środki przewidziane w treści ust. 1 niniejszego Artykułu mogą m. in. obejmować, bez naruszenia praw oskarżonego, w tym jego prawa do należytego procesu:
(a) ustanowienie procedur fizycznej ochrony takich osób, takich jak, w niezbędnym i możliwym zakresie, zmiana miejsca pobytu oraz, w stosownym zakresie, nieujawnianie albo ograniczenie ujawniania informacji dotyczących tożsamości i miejsc pobytu takich osób;
(b) wprowadzenie przepisów o dowodach pozwalających na składanie świadkom i biegłym zeznań w sposób zapewniający bezpieczeństwo zeznających, takich jak dopuszczenie zeznań za pośrednictwem technologii komunikacyjnej, takiej jak nagranie wideo lub inne stosowne środki.
3. Państwa Strony rozważą zawarcie umów lub porozumień z innymi Państwami w sprawie zmian miejsc pobytu osób, o których mowa w ust. 1 niniejszego Artykułu.
4. Postanowienia niniejszego Artykułu mają również zastosowanie do ofiar, w zakresie, w jakim są one świadkami.
5. Każde z Państw Stron, z zastrzeżeniem jego prawa wewnętrznego, umożliwi przedstawienie i rozważenie poglądów i stanowisk ofiar, w stosownych stadiach postępowania karnego prowadzonego przeciwko sprawcom w taki sposób, by nie naruszało to prawa do obrony.
-
Artykuł 33 - Ochrona osób zgłaszających
Każde z Państw Stron rozważy włączenie do swego wewnętrznego systemu prawnego stosownych środków zapewniających ochronę przed każdym niesprawiedliwym traktowaniem osoby, która zgłasza w dobrej wierze i na racjonalnych podstawach właściwemu organowi wszelkie zdarzenia związane z przestępstwami określonymi zgodnie z niniejszą Konwencją.
-
Artykuł 34 - Skutki aktów korupcji
Z należytym uwzględnieniem nabytych w dobrej wierze praw osób trzecich, każde z Państw Stron podejmie środki, zgodnie z podstawowymi zasadami swego prawa wewnętrznego, przeciwdziałające skutkom korupcji. W tym kontekście, Państwa Strony mogą uznać korupcję jako istotny czynnik w postępowaniu prawnym stanowiący podstawę unieważnienia lub rozwiązania umowy, cofnięcia koncesji lub innego podobnego instrumentu, bądź też podjęcia innego działania naprawczego.
-
Artykuł 35 - Odszkodowanie
Każde z Państw Stron podejmie środki, jakie mogą być niezbędne, zgodnie z podstawowymi zasadami jego prawa wewnętrznego, do zapewnienia, że podmioty lub osoby, które poniosły szkodę w wyniku czynu korupcji, mają prawo zainicjować postępowanie prawne przeciwko osobom odpowiedzialnym za powstanie szkody, celem uzyskania odszkodowania.
-
Artykuł 36 - Wyspecjalizowane organy
Każde z Państw Stron, działając zgodnie z podstawowymi zasadami swojego systemu prawnego, zapewni istnienie organu, organów lub osób wyspecjalizowanych w zwalczaniu korupcji poprzez egzekwowanie prawa. Przyznają im niezbędną niezależność, zgodnie z podstawowymi zasadami systemu prawnego danego Państwa Strony tak, aby były one zdolne do wypełniania swoich funkcji skutecznie i bez żadnych niepożądanych wpływów. Każda z takich osób lub członków personelu organu bądź organów winna mieć stosowne przeszkolenie i posiadać do swojej dyspozycji środki niezbędne do wypełnienia swoich zadań.
-
Artykuł 37 - Współpraca z organami ścigania
1. Każde z Państw Stron podejmie stosowne środki zachęcające osoby, które uczestniczą lub uczestniczyły w popełnieniu przestępstwa określonego zgodnie z niniejszą Konwencją, do dostarczania informacji, które właściwe organy mogłyby wykorzystać do celów dochodzeniowych i dowodowych, jak również do udzielania faktycznej, konkretnej pomocy właściwym organom, w zakresie, w jakim może się to przyczynić do pozbawienia sprawców wpływów z przestępstwa i do odzyskania takich wpływów.
2. Każde z Państw Stron rozważy stworzenie możliwości, w stosownych przypadkach, złagodzenia kary oskarżonemu, który współpracuje w znaczący sposób w czynnościach dochodzeniowych lub w oskarżeniu w sprawie o przestępstwo określone zgodnie z niniejszą Konwencją.
3. Każde z Państw Stron rozważy stworzenie możliwości, zgodnie z podstawowymi zasadami swojego prawa wewnętrznego, przyznawania immunitetu od oskarżenia osobie, która współpracuje w znaczący sposób w czynnościach dochodzeniowych lub w oskarżeniu w sprawie o przestępstwo określone zgodnie z niniejszą Konwencją.
4. Ochrona takich osób powinna być zapewniana, na zasadzie mutatis mutandis, z odpowiednim zastosowaniem postanowień art. 32 niniejszej Konwencji.
5. Jeżeli osoba, o której mowa w ust. 1 niniejszego Artykułu, znajdująca się w jednym Państwie Stronie, może zapewnić znaczącą współpracę właściwym organom innego Państwa Strony, wówczas zainteresowane Państwa Strony mogą rozważyć zawarcie umów lub porozumień, zgodnie ze swoim prawem wewnętrznym, dotyczących potencjalnego zapewnienia przez drugie Państwo Stronę traktowania określonego w ust. 2 i 3 niniejszego Artykułu.
-
Artykuł 38 - Współpraca pomiędzy organami krajowymi
Każde z Państw Stron podejmuje środki, jakie mogą być niezbędne, by zachęcać, zgodnie ze swoim prawem wewnętrznym, do współpracy pomiędzy organami publicznymi, jak również funkcjonariuszami publicznymi, z jednej strony, oraz jego organami dochodzeniowymi lub organami ścigania. Taka współpraca może obejmować:
(a) informowanie tych organów, z własnej inicjatywy, czy zachodzą racjonalne podstawy, by przypuszczać, że zostało popełnione którekolwiek z przestępstw określonych zgodnie z treścią art. 15, 21 i 23 niniejszej Konwencji; lub
(b) udzielanie tym organom, na ich wniosek, wszelkich niezbędnych informacji.
-
Artykuł 39 - Współpraca pomiędzy sektorem prywatnym a organami krajowymi
1. Każde z Państw Stron podejmie środki, jakie mogą być niezbędne, by zachęcać, zgodnie ze swoim prawem wewnętrznym, do współpracy pomiędzy krajowymi organami dochodzeniowymi oraz organami ścigania a podmiotami sektora prywatnego, w szczególności instytucjami finansowymi, w odniesieniu do kwestii związanych z popełnianiem przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją.
2. Każde z Państw Strona rozważy zachęcenie swych obywateli i innych osób przebywających stale na jego terytorium do zgłaszania krajowym organom dochodzeniowym oraz organom ścigania faktów popełniania przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją.
-
Artykuł 40 - Tajemnica bankowa
Każde z Państw Stron zapewni, że w przypadku krajowego dochodzenia karnego w sprawie o przestępstwa określone zgodnie z niniejszą Konwencją, są udostępnione stosowne mechanizmy w ramach wewnętrznego systemu prawnego umożliwiające pokonanie przeszkód wynikających z zastosowania przepisów o tajemnicy handlowej zgodnie z niniejszą Konwencją.
-
Artykuł 41 - Uprzednie skazanie
Każde z Państw Strona może przyjąć środki ustawodawcze lub inne środki, jakie mogą być niezbędne do uwzględniania, na warunkach i w celu, jaki dane Państwo uzna za stosowne, wszelkich uprzednich skazań oskarżonego w innym Państwie, w celu wykorzystania takich informacji w postępowaniu karnym w sprawie o przestępstwo określone zgodnie z niniejszą Konwencją.
-
Artykuł 42 - Jurysdykcja
1. Każde z Państw Stron przyjmie środki, jakie mogą być niezbędne do ustanowienia jego jurysdykcji nad przestępstwami określonymi zgodnie z niniejszą Konwencją, jeżeli:
(a) przestępstwo zostało popełnione na terytorium tego Państwa Strony; lub
(b) przestępstwo zostało popełnione na pokładzie statku pływającego pod flagą tego Państwa Strony lub statku powietrznego zarejestrowanego zgodnie z prawem tego Państwa Strony w chwili popełnienia przestępstwa.
2. Z zastrzeżeniem treści art. 4 niniejszej Konwencji, Państwo Strona może również ustanowić swą jurysdykcję nad takim przestępstwem, jeżeli:
(a) przestępstwo zostało popełnione przeciwko obywatelowi tego Państwa Strony; lub
(b) przestępstwo zostało popełnione przez obywatela tego Państwa Strony albo bezpaństwowca przebywającego stale na jego terytorium; lub
(c) przestępstwo jest jednym z przestępstw określonych zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 (b) (ii) niniejszej Konwencji oraz zostało popełnione poza jego terytorium celem popełnienia przestępstwa określonego zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 (a) (i) lub (ii) albo (b) (i) niniejszej Konwencji na jego terytorium; lub
(d) przestępstwo zostało popełnione przeciwko Państwu Stronie.
3. Dla celów art. 44 niniejszej Konwencji, każde z Państw Stron podejmie środki, jakie mogą być niezbędne celem ustanowienia swej jurysdykcji nad przestępstwami określonymi zgodnie z niniejszą Konwencją, jeżeli osoba, której zarzuca się popełnienie przestępstwa, przebywa na jego terytorium, a Państwo to nie dokonuje ekstradycji takiej osoby wyłącznie na tej podstawie, że jest ona jego obywatelem.
4. Każde z Państw Stron może również podjąć środki, jakie mogą być niezbędne do ustanowienia jego jurysdykcji nad przestępstwami określonymi zgodnie z niniejszą Konwencją, jeżeli osoba, której zarzuca się popełnienie przestępstwa, przebywa na jego terytorium, a Państwo to nie dokonuje ekstradycji takiej osoby.
5. Jeśli Państwo Strona, wykonujące swą jurysdykcję zgodnie z treścią ust. 1 lub 2 niniejszego Artykułu, zostaje powiadomione albo dowiaduje się w inny sposób, że w dowolnym innym Państwie Stronie jest prowadzone dochodzenie, wnosi się oskarżenie albo toczy się postępowanie sądowe w odniesieniu do tego samego czynu, właściwe organy tych Państw Stron, w stosownym zakresie, skonsultują się ze sobą celem skoordynowania swych działań.
6. Bez naruszenia norm powszechnego prawa międzynarodowego, niniejsza Konwencja nie wyłącza możliwości wykonywania jurysdykcji karnej ustanowionej przez Państwo Stronę zgodnie z jego prawem wewnętrznym.
-
-
Rozdział IV
Współpraca międzynarodowa-
Artykuł 43 - Współpraca międzynarodowa
1. Państwa Strony współpracują ze sobą w sprawach karnych zgodnie z Artykułami 44 do 50 niniejszej Konwencji. O ile jest to stosowne i zgodne z ich wewnętrznymi systemami prawnymi, Państwa Strony rozważą udzielanie sobie wzajemnej pomocy w czynnościach dochodzeniowych i postępowaniu w sprawach cywilnych i administracyjnych związanych z korupcją.
2. W sprawach objętych międzynarodową współpracą, w każdym przypadku, gdy zasada podwójnej kryminalności uznawana jest za wymóg, uznana ona zostanie za spełnioną bez względu na to, czy prawo wzywanego Państwa Strony klasyfikuje przestępstwo w tej samej kategorii przestępstw oraz, czy określa je taką samą terminologią, jak wzywające Państwo Strona, jeżeli czyn leżący u podstaw przestępstwa, w związku z którym wnioskowana jest pomoc, stanowi przestępstwo karne zgodnie z prawem obydwu Państw Stron.
-
Artykuł 44 - Ekstradycja
1. Niniejszy Artykuł ma zastosowanie do przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją, jeżeli osoba będąca przedmiotem wniosku o ekstradycję znajduje się na terytorium wezwanego Państwa Strony, pod warunkiem, że czyn stanowiący podstawę wniosku ekstradycyjnego jest przestępstwem karanym zarówno we wzywającym Państwie Stronie, jak i w wezwanym Państwie Stronie.
2. Niezależnie od postanowień ustępu 1 niniejszego Artykułu, Państwo Strona, którego prawo na to zezwala, może wyrazić zgodę na ekstradycję osoby w związku z popełnieniem któregokolwiek z przestępstw objętych niniejszą Konwencją nawet wówczas, gdy nie jest ono karalne zgodnie z jego prawem wewnętrznym.
3. Jeśli wniosek o ekstradycję obejmuje więcej niż jedno odrębne przestępstwo, z których przynajmniej jedno może stanowić podstawę do ekstradycji na mocy niniejszego Artykułu, a z których inne nie mogą stanowić podstawy do ekstradycji ze względu na ich okres kary pozbawienia wolności, jednak które są powiązane z przestępstwami określonymi zgodnie z niniejszą Konwencją, wówczas wzywane Państwo Strona może stosować niniejszy Artykuł również w odniesieniu do tych innych przestępstw.
4. Każde z przestępstw, których dotyczą postanowienia niniejszego Artykułu, uważa się za włączone jako przestępstwo ekstradycyjne do każdej umowy o ekstradycji obowiązującej w stosunkach pomiędzy Państwami Stronami. Państwa Strony zobowiązują się do włączania takich przestępstw jako przestępstw ekstradycyjnych do każdej umowy o ekstradycji, jaka zostanie pomiędzy nimi zawarta. Państwo Strona, którego prawo na to zezwala, w przypadku, gdy stosuje niniejszą Konwencję jako podstawę dokonania ekstradycji, nie uzna żadnego z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją za przestępstwo polityczne.
5. Jeżeli Państwo Strona, które uzależnia ekstradycję od istnienia umowy, otrzymuje wniosek ekstradycyjny od innego Państwa Strony, z którym nie ma zawartej umowy o ekstradycji, Państwo to może uważać niniejszą Konwencję za podstawę prawną ekstradycji w odniesieniu do każdego z przestępstw, do którego mają zastosowanie postanowienia niniejszego Artykułu.
6. Państwo Strona, które uzależnia ekstradycję od istnienia umowy:
(a) w chwili składania swego dokumentu ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia do niniejszej Konwencji, informuje Sekretarza Generalnego ONZ o tym, czy przyjmuje niniejszą Konwencję jako prawną podstawę współpracy ekstradycyjnej z innymi Państwami Stronami Konwencji; oraz
(b) jeżeli Państwo Strona nie przyjmuje niniejszej Konwencji jako prawnej podstawy współpracy ekstradycyjnej, Państwo to powinno dążyć, w stosownym zakresie, do zawarcia umów ekstradycyjnych z innymi Państwami Stronami niniejszej Konwencji, celem wprowadzenia w życie postanowień niniejszego Artykułu.
7. Państwa Strony, które nie uzależniają ekstradycji od istnienia umowy, uznają przestępstwa, do których mają zastosowanie postanowienia niniejszego Artykułu, za przestępstwa ekstradycyjne w stosunkach pomiędzy tymi Państwami.
8. Ekstradycja podlega warunkom określonym w prawie wewnętrznym wezwanego Państwa Strony lub w mających zastosowanie umowach ekstradycyjnych, w tym, między innymi, minimalnemu zagrożeniu karą jako warunkowi ekstradycji oraz podstawom, na jakich wezwane Państwo Strona może odmówić ekstradycji.
9. Państwa Strony, z zastrzeżeniem ich prawa wewnętrznego, dążą do przyspieszenia postępowań ekstradycyjnych oraz do uproszczenia wymagań co do dowodów przedstawianych w takich postępowaniach, w odniesieniu do przestępstw, do których mają zastosowanie postanowienia niniejszego Artykułu.
10. Z zastrzeżeniem przepisów prawa wewnętrznego i postanowień umów o ekstradycji, wezwane Państwo Strona może, po dojściu do przekonania, że uzasadniają to okoliczności i że są one pilne, oraz na wniosek wzywającego Państwa Strony, pozbawić wolności osobę, której dotyczy wniosek ekstradycyjny i która przebywa na jego terytorium albo zastosować inne odpowiednie środki celem zapewnienia obecności tej osoby w postępowaniu o ekstradycję.
11. Państwo Strona, na którego terytorium znalazła się osoba, której zarzuca się popełnienie przestępstwa, jeżeli nie wydaje tej osoby w związku z przestępstwem, do którego mają zastosowanie postanowienia niniejszego Artykułu, wyłącznie na takiej podstawie, że jest to obywatel tego Państwa, na wniosek Państwa Strony, które złożyło wniosek o ekstradycję, ma obowiązek przedstawienia sprawy, bez zbędnej zwłoki, swym właściwym organom celem wniesienia oskarżenia. Organy te wydają decyzję i prowadzą postępowanie w taki sam sposób, jak w wypadku dowolnego innego ciężkiego przestępstwa, zgodnie z prawem wewnętrznym tego Państwa Strony. Państwa Strony, których to dotyczy, współpracują ze sobą, zwłaszcza pod względem proceduralnym i dowodowym, celem zapewnienia sprawności takiego postępowania.
12. Jeżeli Państwo Strona może zgodnie ze swym prawem wewnętrznym dokonać ekstradycji albo w inny sposób wydać swego obywatela tylko pod warunkiem, że osoba ta zostanie odesłana do tego Państwa Strony celem odbycia kary orzeczonej w wyniku procesu lub postępowania, w związku z którym złożono wniosek o ekstradycję lub wydanie tej osoby, a to Państwo Strona i Państwo Strona, które złożyło wniosek ekstradycyjny wyrażają zgodę na taki wariant oraz na inne warunki, jakie mogą uznać za stosowne, taka warunkowa ekstradycja lub wydanie stanowi wypełnienie zobowiązania określonego w ust. 11 niniejszego Artykułu.
13. Jeżeli odmawia się ekstradycji, której celem jest wykonanie wyroku, ponieważ osoba, której dotyczy wniosek ekstradycyjny, jest obywatelem wezwanego Państwa Strony, wezwane Państwo Strona, jeżeli dopuszcza to jej prawo wewnętrzne oraz zgodnie z wymaganiami tego prawa, na wniosek wzywającego Państwa Strony, rozważy wykonanie kary orzeczonej zgodnie z prawem wewnętrznym wzywającego Państwa Strony albo pozostałej części takiej kary.
14. Osoba, w odniesieniu do której toczy się postępowanie związane z którymkolwiek z przestępstw, do którego mają zastosowanie postanowienia niniejszego Artykułu, powinna mieć zagwarantowaną uczciwość traktowania we wszystkich stadiach postępowania, w tym powinny jej przysługiwać wszystkie prawa i gwarancje określone w prawie wewnętrznym Państwa Strony, na którego terytorium ta osoba przebywa.
15. Żadne z postanowień niniejszej Konwencji nie może być interpretowane jako nakładające obowiązek dokonania ekstradycji, jeżeli wezwane Państwo Strona ma istotne podstawy, by uważać, że wniosek został złożony w celu oskarżenia lub ukarania osoby z uwagi na jej płeć, rasę, wyznanie, narodowość, pochodzenie etniczne lub poglądy polityczne albo, że przychylenie się do wniosku pogorszyłoby sytuację takiej osoby z którejkolwiek z powyższych przyczyn.
16. Państwa Strony nie mogą odmówić ekstradycji z tej tylko przyczyny, że przestępstwo jest również uważane za związane z kwestiami skarbowymi.
17. Przed odmową ekstradycji, wezwane Państwo Strona, w stosownym zakresie, skonsultuje się z wzywającym Państwem Stroną, stwarzając mu wystarczającą możliwość przedstawienia jego opinii i udzielenia informacji istotnych z punktu widzenia wysuwanych zarzutów.
18. Państwa Strony dążą do zawierania dwustronnych i wielostronnych umów lub porozumień celem osiągania lub zwiększania efektywności ekstradycji.
-
Artykuł 45 - Przekazywanie osób skazanych
Państwa Strony mogą rozważyć zawieranie dwustronnych i wielostronnych umów lub porozumień w sprawie przekazywania na ich terytoria osób skazanych na karę pozbawienia wolności lub inną formę pozbawienia wolności za przestępstwa określone zgodnie z niniejszą Konwencją celem zakończenia odbywania tam kar.
-
Artykuł 46 - Wzajemna pomoc prawna
1. Państwa Strony udzielają sobie nawzajem, w najszerszym zakresie, pomocy prawnej w zakresie czynności dochodzeniowych, ścigania i postępowań sądowych, w odniesieniu do przestępstw objętych niniejszą Konwencją.
2. Wzajemnej pomocy prawnej udziela się w najszerszym możliwym zakresie, zgodnie z obowiązującymi ustawami, traktatami, umowami i porozumieniami wezwanego Państwa Strony, w odniesieniu do czynności dochodzeniowych, ścigania i postępowań sądowych w sprawach o przestępstwa, za które osoba prawna może ponosić odpowiedzialność zgodnie z treścią art. 26 niniejszej Konwencji we wzywającym Państwie Stronie.
3. O wzajemną pomoc prawną, udzielaną zgodnie z treścią niniejszego Artykułu, można się zwrócić w dowolnym z następujących celów:
(a) odebranie od osób zeznań, wyjaśnień lub oświadczeń;
(b) skuteczne doręczenie dokumentów sądowych;
(c) dokonanie przeszukania oraz zajęcia i zablokowania;
(d) dokonanie oględzin przedmiotów lub miejsc;
(e) dostarczenie informacji, pozycji dowodowych lub opinii biegłych;
(f) dostarczenie oryginałów albo poświadczonych kopii stosownych dokumentów i rejestrów, w tym dokumentacji rządowej, bankowej, finansowej, dokumentów spółki lub przedsiębiorstwa;
(g) zidentyfikowanie lub wykrycie wpływów z przestępstwa, mienia, narzędzi lub innych przedmiotów do celów dowodowych;
(h) pomoc w dobrowolnym stawiennictwie osoby we wzywającym Państwie Stronie;
(i) udzielenie pomocy dowolnego innego rodzaju, który nie jest sprzeczny z prawem wewnętrznym wezwanego Państwa Strony;
(j) zidentyfikowanie, zablokowanie lub wykrycie wpływów z przestępstwa zgodnie z postanowieniami rozdziału V niniejszej Konwencji;
(k) zwrot wpływów zgodnie z postanowieniami rozdziału V niniejszej Konwencji.
4. Nie naruszając prawa wewnętrznego, właściwe organy Państwa Strony mogą, bez uprzedniego wniosku, przekazać informacje dotyczące spraw karnych właściwemu organowi w innym Państwie Stronie, jeżeli uważają, że takie informacje mogą ułatwić temu organowi podjęcie lub owocne ukończenie czynności dochodzeniowych lub postępowania karnego albo mogą spowodować sformułowanie przez drugie Państwo Stronę wniosku zgodnie z niniejszą Konwencją.
5. Przekazanie informacji zgodnie z treścią ust. 4 niniejszego Artykułu nie wyłącza możliwości przeprowadzenia czynności dochodzeniowych lub postępowania karnego w Państwie, którego właściwe organy przekazały informacje. Właściwe organy otrzymujące informacje mają obowiązek zastosowania się do żądania potraktowania takiej informacji jako poufną, nawet tymczasowo, albo ograniczonym jej przeznaczeniu. Nie stoi to jednak na przeszkodzie ujawnieniu przez otrzymujące Państwo Stronę, w prowadzonym w nim postępowaniu, informacji świadczącej o niewinności oskarżonego. W takim przypadku, Państwo Strona otrzymujące zawiadamia o tym przekazujące Państwo Stronę jeszcze przed ujawnieniem informacji oraz, na żądanie, konsultuje się z przekazującym Państwem Stroną. Jeżeli, wyjątkowo, zawiadomienie z góry nie jest możliwe, otrzymujące Państwo Strona informuje bezzwłocznie przekazujące Państwo Stronę o ujawnieniu informacji.
6. Postanowienia niniejszego Artykułu nie wpływają na zobowiązania określone w żadnej innej umowie, dwustronnej lub wielostronnej, dotyczącej albo takiej, która będzie dotyczyła, w całości lub części, wzajemnej pomocy prawnej.
7. Postanowienia ust. od 9 do 29 niniejszego Artykułu mają zastosowanie do wniosków złożonych zgodnie z treścią niniejszego Artykułu, jeżeli dane Państwa Strony nie są związane umową o wzajemnej pomocy prawnej. Jeżeli Państwa Strony są związane taką umową, odpowiednie postanowienia tej umowy stosuje się, chyba że Państwa Strony uzgodnią stosowanie w ich miejsce postanowień ust. od 9 do 29 niniejszego Artykułu. Zachęca się usilnie Państwa Strony do stosowania postanowień tych ustępów, jeżeli ułatwiają one współpracę.
8. Państwa Strony nie mogą się uchylić od świadczenia wzajemnej pomocy prawnej zgodnie z treścią niniejszego Artykułu, powołując się na tajemnicę bankową.
9. (a) Wezwane Państwo Strona, odpowiadając na wniosek o pomoc prawną zgodnie z treścią niniejszego Artykułu, w sytuacji braku podwójnej karalności, weźmie pod uwagę cele niniejszej Konwencji, zgodnie z tym, co określono w artykule 1;
(b) Państwa Strony mogą się uchylić od świadczenia wzajemnej pomocy prawnej zgodnie z treścią niniejszego Artykułu, powołując się na brak podwójnej karalności. Wezwane Państwo Strona może jednak, jeżeli jest to zgodne z podstawowymi zasadami jego systemu prawnego, udzielić pomocy nie obejmującej swoim zakresem środków przymusu. Udzielenie danej pomocy może być odmówione, jeżeli wnioski obejmują sprawy o charakterze de minimis lub sprawy, w których wnioskowana współpraca lub pomoc jest dostępna na mocy innych postanowień niniejszej Konwencji;
(c) Każde z Państw Stron może rozważyć przyjęcie takich środków, jakie mogą być konieczne dla umożliwienia mu świadczenia szerszego zakresu pomocy zgodnie z niniejszym Artykułem w sytuacji braku podwójnej karalności.
10. Osoba tymczasowo aresztowana albo odbywająca karę na terytorium jednego Państwa Strony, o której obecność w innym Państwie Stronie wnosi się celem dokonania identyfikacji, złożenia zeznań albo w inny sposób udzielenia pomocy w uzyskaniu dowodu w dochodzeniu, w związku ze ściganiem albo z postępowaniem sądowym w sprawie o przestępstwa określone zgodnie z niniejszą Konwencją, może zostać przekazana, jeżeli są spełnione następujące warunki:
(a) osoba ta wyraża dobrowolną zgodę w oparciu o znajomość sytuacji;
(b) właściwe organy obu Państw Stron wyrażają na to zgodę, na warunkach uznanych przez nie za stosowne.
11. Dla celów ustępu 10 niniejszego Artykułu:
(a) Państwo Strona, do którego osoba jest przekazywana, ma prawo i obowiązek osadzenia przekazywanej osoby w areszcie, chyba że Państwo Strona, z którego osoba ta jest przekazywana, zwróci się o inne postępowanie lub je dopuści;
(b) Państwo Strona, do którego osoba jest przekazywana, niezwłocznie wypełni swe zobowiązanie do zwrócenia osoby pod pieczę Państwa Strony, z którego osoba została przekazana, zgodnie z tym, co zostało z góry uzgodnione, albo postępuje inaczej, jeżeli zostało to uzgodnione przez właściwe organy obu Państw Stron;
(c) Państwo Strona, do którego osoba jest przekazywana, nie może wymagać od Państwa Strony, z którego osoba została przekazana, zainicjowania postępowania ekstradycyjnego celem spowodowania powrotu tej osoby;
(d) osobie przekazanej zalicza się część kary odbytej w Państwie, z którego została ona przekazana, na poczet okresu pozbawienia wolności w Państwie Stronie, do którego została ona przekazana.
12. Jeżeli Państwo Strona, z którego osoba ma zostać przekazana zgodnie z treścią ust. 10 i 11 niniejszego Artykułu, nie wyraża na to zgody, osoba ta, niezależnie od jej obywatelstwa, nie może zostać oskarżona, aresztowana, ukarana ani poddana jakiemukolwiek ograniczeniu wolności osobistej na terytorium Państwa, do którego osoba ta jest przekazywana, w odniesieniu do działania, zaniechania lub skazania przed jej wyjazdem z terytorium Państwa, z którego jest ona przekazywana.
13. Każde z Państw Stron wyznacza centralny organ odpowiedzialny i uprawniony do przyjmowania wniosków o udzielenie wzajemnej pomocy prawnej oraz do ich realizacji albo przekazywania do właściwych organów celem realizacji. Jeżeli Państwo Strona ma specjalny region lub terytorium z odrębnym systemem wzajemnej pomocy prawnej, Państwo to może wyznaczyć odrębny organ centralny, pełniący tę samą funkcję dla tego regionu lub terytorium. Organy centralne zapewnią sprawną i prawidłową realizację lub przekazywanie otrzymanych wniosków. W przypadku, gdy organ centralny przekazuje wniosek do właściwych organów celem realizacji, zapewni on sprawną i prawidłową realizację wniosku przez takie właściwe organy. Państwo Strona, składając dokument ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia do niniejszej Konwencji, zawiadamia Sekretarza Generalnego ONZ o wyznaczeniu centralnego organu do powyższego celu. Wnioski o udzielenie wzajemnej pomocy prawnej oraz wszelką związaną z tym komunikację przekazuje się organom centralnym wyznaczonym przez Państwa Strony. To zobowiązanie nie narusza prawa Państwa Strony do wymagania, by powyższe wnioski i komunikacja były do niego kierowane kanałami dyplomatycznymi oraz, w nagłych wypadkach, jeżeli Państwa Strony wyrażą na to zgodę, poprzez Międzynarodową Organizację Policji Kryminalnej, o ile jest to możliwe.
14. Wnioski sporządza się na piśmie albo, o ile jest to możliwe, dowolnym środkiem umożliwiającym przekształcenie go w formę pisemną, w języku będącym do przyjęcia dla wezwanego Państwa Strony, w sposób umożliwiający Państwu Stronie stwierdzenie autentyczności wniosku. Państwo Strona, składając dokument ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia do niniejszej Konwencji, zawiadamia Sekretarza Generalnego ONZ o języku lub językach będących do przyjęcia dla Państwa Strony. W nagłych przypadkach, jeżeli Państwa Strony wyrażą na to zgodę, wniosek można złożyć ustnie, co wymaga jednak bezzwłocznego potwierdzenia na piśmie.
15. Wniosek o udzielenie wzajemnej pomocy prawnej powinien zawierać następujące dane:
(a) określenie organu składającego wniosek;
(b) przedmiot i rodzaj dochodzenia, ścigania lub postępowania sądowego, do którego wniosek się odnosi oraz nazwę i funkcję organu prowadzącego dochodzenie, ściganie lub postępowanie sądowe;
(c) krótki opis istotnych faktów, za wyjątkiem wniosków o doręczenie dokumentów sądowych;
(d) opis wnioskowanej pomocy oraz szczegółowe informacje o każdej określonej procedurze, o której zachowanie prosi wzywające Państwo Strona;
(e) jeżeli jest to możliwe, tożsamość, miejsce pobytu i obywatelstwo osoby, której dotyczy wniosek; oraz
(f) cel, dla którego żądane jest przedstawienie dowodu, informacji lub wykonanie czynności.
16. Wezwane Państwo Strona może się zwrócić o dodatkowe informacje, jeżeli wydają się one niezbędne do realizacji wniosku zgodnie z prawem wewnętrznym danego Państwa Strony albo, jeżeli ułatwiłoby to realizację wniosku.
17. Wniosek powinien zostać zrealizowany zgodnie z prawem wewnętrznym wezwanego Państwa Strony, w zakresie nie pozostającym w sprzeczności z prawem wewnętrznym wezwanego Państwa Strony, jak również, o ile to możliwe, z zachowaniem procedur opisanych w treści wniosku.
18. O ile jest to możliwe i zgodne z podstawowymi zasadami prawa wewnętrznego, jeżeli osoba fizyczna znajduje się na terytorium Państwa Strony i ma zostać przesłuchana w charakterze świadka albo biegłego przez organy sądowe innego Państwa Strony, to pierwsze Państwo Strona może, na wniosek drugiego, zezwolić na przesłuchanie w formie wideo-konferencji, jeżeli osobiste stawiennictwo na terytorium wzywającego Państwa Strony nie jest możliwe albo pożądane. Państwa Strony mogą uzgodnić, że przesłuchanie poprowadzi organ sądowy wzywającego Państwa Strony, z udziałem organu sądowego wezwanego Państwa Strony.
19. Wzywające Państwo Strona nie może przekazać ani wykorzystać informacji lub dowodu dostarczonego przez wezwane Państwo Stronę w związku z dochodzeniem, ściganiem lub postępowaniem sądowym innym, aniżeli wymienione w treści wniosku, bez uprzedniego uzyskania zgody wezwanego Państwa Strony. Żadne z postanowień niniejszego ustępu nie stoi na przeszkodzie ujawnieniu przez wzywające Państwo Stronę, w prowadzonym w nim postępowaniu, informacji lub dowodu świadczącego o niewinności oskarżonego. W tym ostatnim przypadku, wzywające Państwo Strona zawiadamia wezwane Państwo Stronę przed takim ujawnieniem oraz, na żądanie, konsultuje się z wezwanym Państwem Stroną. Jeżeli, wyjątkowo, zawiadomienie z góry nie jest możliwe, wzywające Państwo Strona informuje bezzwłocznie wezwane Państwo Stronę o ujawnieniu informacji
20. Wzywające Państwo Strona może wymagać, by wezwane Państwo Strona zachowało w poufności sam fakt złożenia wniosku i jego treść, poza zakresem niezbędnym do realizacji wniosku. Jeżeli wezwane Państwo Strona nie może spełnić takiego wymagania zachowania poufności, niezwłocznie poinformuje o tym wzywające Państwo Stronę.
21. Wzajemnej pomocy prawnej można odmówić:
(a) jeżeli wniosek nie został złożony zgodnie z postanowieniami niniejszego Artykułu;
(b) jeżeli wezwane Państwo Strona uważa, że realizacja wniosku naruszyłaby prawdopodobnie jego suwerenność, bezpieczeństwo, porządek publiczny lub inny interes o zasadniczym znaczeniu;
(c) jeżeli prawo wewnętrzne zabraniałoby organom wezwanego Państwa Strony wykonania wnioskowanej czynności w odniesieniu do jakiegokolwiek podobnego przestępstwa, gdyby w sprawie o to przestępstwo prowadzone było dochodzenie, ściganie lub postępowanie sądowe w ramach własnej jurysdykcji danego Państwa;
(d) jeżeli przychylenie się do wniosku byłoby sprzeczne z systemem wewnętrznego prawa wezwanego Państwa Strony w zakresie wzajemnej pomocy prawnej.
22. Państwa Strony nie mogą odmówić realizacji wniosku o udzielenie wzajemnej pomocy prawnej wyłącznie na tej podstawie, że przestępstwo uważa się za dotyczące również kwestii skarbowych.
23. Odmowa udzielenia pomocy prawnej wymaga uzasadnienia.
24. Wezwane Państwo Strona realizuje wniosek o udzielenie wzajemnej pomocy prawnej możliwie najszybciej oraz uwzględnia w pełni, na tyle, na ile jest to możliwe, wszelkie terminy sugerowane i uzasadnione przez wzywające Państwo Stronę, najlepiej w treści wniosku. Wzywające Państwo Strona może zażądać informacji o stanie i postępach środków podjętych przez wezwane Państwo Stronę celem realizacji jego wniosku. Wezwane Państwo Strona odpowiada na uzasadnione zapytania wzywającego Państwa Strony, dotyczące stanu i postępów w realizacji wniosku. Wzywające Państwo Strona niezwłocznie poinformuje wezwane Państwo Stronę, jeżeli wnioskowana pomoc przestanie być potrzebna.
25. Wezwane Państwo Strona może odroczyć udzielanie wzajemnej pomocy prawnej powołując się na to, że stanowiłaby ona przeszkodę w toczącym się w danym czasie dochodzeniu, ściganiu lub postępowaniu sądowym.
26. Przed odmową realizacji wniosku na podstawie postanowień ust. 21 niniejszego Artykułu albo w związku z odroczeniem realizacji wniosku na podstawie postanowienia ust. 25 niniejszego Artykułu, wezwane Państwo Strona skonsultuje się z wzywającym Państwem Stroną celem rozważenia, czy pomocy nie można udzielić z zastrzeżeniem warunków i zasad, jakie uzna za właściwe. Jeżeli wzywające Państwo Strona akceptuje pomoc na takich warunkach, będzie zobowiązane zastosować się do tych warunków.
27. Bez uszczerbku dla zastosowania treści ust. 12 niniejszego Artykułu, świadek, biegły lub inna osoba, która na prośbę wzywającego Państwa Strony wyraża zgodę na złożenie zeznań lub oświadczenia w postępowaniu lub udzielenie pomocy w dochodzeniu, ściganiu lub postępowaniu sądowym na terytorium wzywającego Państwa Strony, nie może zostać oskarżona, aresztowana, ukarana ani poddana innemu ograniczeniu jej wolności osobistej na tym terytorium, w odniesieniu do działania, zaniechania albo skazania poprzedzającego wyjazd tej osoby z terytorium wezwanego Państwa Strony. Powyższa gwarancja nietykalności ustaje, gdy świadek, biegły lub inna osoba, która przez piętnaście dni - albo przez dowolny inny okres uzgodniony przez Państwa Strony – od oficjalnego poinformowania jej, że jej obecność nie jest już wymagana przez organy sądowe, mając możliwość wyjazdu, pozostaje pomimo to dobrowolnie na terytorium wzywającego Państwa Strony albo, po opuszczeniu tego terytorium, powraca na nie z własnej i nieprzymuszonej woli.
28. Zwykłe koszty realizacji wniosku ponosi wezwane Państwo Strona, chyba że zainteresowane Państwa Strony uzgodnią inaczej. Jeżeli w związku z realizacją wniosku niezbędne jest poniesienie kosztów znacznych lub nadzwyczajnych, Państwa Strony skonsultują się ze sobą celem określenia warunków, na jakich wniosek ma zostać zrealizowany, jak również co do sposobu pokrycia kosztów.
29. Wezwane Państwo Strona:
(a) dostarcza wzywającemu Państwu Stronie kopie posiadanych przez siebie rządowych zapisów, dokumentów lub informacji, które zgodnie z jego prawem wewnętrznym są ogólnodostępne;
(b) może, według własnego uznania, dostarczyć wzywającemu Państwu Stronie, w całości, w części lub z zastrzeżeniem warunków, jakie uzna za stosowne, kopie wszelkich posiadanych przez siebie rządowych zapisów, dokumentów lub informacji, które zgodnie z jego prawem wewnętrznym nie są ogólnodostępne.
30. Państwa Strony rozważą, w miarę potrzeby, możliwość zawarcia dwustronnych lub wielostronnych umów lub porozumień, które służyłyby celom albo wprowadzałyby do praktyki lub wzmacniały oddziaływanie postanowień niniejszego Artykułu.
-
Artykuł 47 - Przekazanie postępowania karnego
Państwa Strony rozważą możliwość przekazywania z jednego Państwa do drugiego postępowań związanych ze ściganiem przestępstwa określonego zgodnie z niniejszą Konwencją, w przypadkach, w których można uznać, iż przekazanie takie leży w interesie należytego działania wymiaru sprawiedliwości, w szczególności w sprawach, w których wchodzi w grę więcej niż jedna jurysdykcja, mając na uwadze koncentrację oskarżenia.
-
Artykuł 48 - Współpraca w dziedzinie egzekwowania prawa
1. Państwa Strony współpracują ściśle ze sobą, zgodnie ze swymi odpowiednimi wewnętrznymi systemami prawa i administracji, celem zwiększenia skuteczności działań związanych z egzekwowaniem prawa w zakresie zwalczania przestępstw objętych niniejszą Konwencją. Państwa Strony w szczególności przyjmą następujące skuteczne środki:
(a) wzmocnienie, a w razie potrzeby, ustanowienie kanałów komunikacji pomiędzy ich właściwymi organami, agencjami i służbami celem ułatwienia bezpiecznej i szybkiej wymiany informacji dotyczących wszystkich aspektów przestępstw objętych niniejszą Konwencją, w tym, jeżeli zainteresowane Państwa Strony uznają to za stosowne, również ich powiązań z innymi działaniami przestępczymi;
(b) współpraca z innymi Państwami Stronami w prowadzeniu działań dochodzeniowych w odniesieniu do przestępstw objętych niniejszą Konwencją, dotyczących:
(i) tożsamości, miejsc pobytu i działań osób podejrzanych o udział w takich przestępstwach lub miejsc pobytu innych związanych z tym osób;
(ii) przemieszczania się wpływów z przestępstw lub mienia pochodzącego z popełniania tych przestępstw;
(iii) przemieszczania się mienia, sprzętu lub innych narzędzi użytych lub przeznaczonych do użycia w popełnianiu tych przestępstw;
(c) dostarczanie, w stosownym zakresie, niezbędnych przedmiotów lub ilości substancji do celów analitycznych lub dochodzeniowych;
(d) wymiana, w stosownym zakresie, informacji z innymi Państwami Stronami dotyczących określonych środków i metod popełniania przestępstw objętych niniejszą Konwencją, w tym posługiwania się fałszywą tożsamością, podrabiania, przerabiania lub fałszowania dokumentów oraz innych środków ukrywania działań;
(d) ułatwianie efektywnej współpracy pomiędzy ich właściwymi organami, agencjami i służbami oraz promowanie wymiany personelu i innych specjalistów, w tym, z zastrzeżeniem treści dwustronnych umów lub porozumień zawartych przez dane Państwa Strony, ustanawianie funkcjonariuszy łącznikowych;
(e) wymiana informacji oraz koordynacja środków administracyjnych i innych środków służących do wczesnego wykrywania przestępstw objętych niniejszą Konwencją.
2. Mając na uwadze wprowadzenie niniejszej Konwencji w życie, Państwa Strony rozważą zawarcie dwustronnych lub wielostronnych umów lub porozumień o bezpośredniej współpracy pomiędzy ich organami egzekucyjnymi oraz, jeżeli takie umowy lub porozumienia już istnieją, wprowadzenie do nich zmian. W braku takich umów lub porozumień pomiędzy danymi Państwami Stronami, Strony mogą uznawać niniejszą Konwencję za podstawę współpracy ich organów egzekucyjnych w odniesieniu do przestępstw objętych niniejszą Konwencją. Jeżeli jest to stosowne, Państwa Strony wykorzystują w pełni umowy lub porozumienia, w tym organizacje międzynarodowe lub regionalne, do wzmocnienia współpracy ich organów egzekucyjnych.
3. Państwa Strony dążą do współpracy, w miarę środków, jakimi dysponują, celem reagowania na przestępstwa objęte niniejszą Konwencją, popełnione poprzez użycie nowoczesnej technologii.
-
Artykuł 49 - Wspólne dochodzenia
Państwa Strony rozważą zawarcie dwustronnych lub wielostronnych umów lub porozumień, na podstawie których, w odniesieniu do kwestii będących przedmiotem dochodzeń, ścigania lub postępowań sądowych w jednym lub większej liczbie Państw, zainteresowane właściwe organy mogłyby ustanowić wspólne organy dochodzeniowe. W braku takich umów lub porozumień, wspólne dochodzenia mogą być podejmowane w drodze porozumienia na zasadzie ad casum. Zaangażowane Państwa Strony zapewnią pełne poszanowanie suwerenności Państwa Strony, na którego terytorium takie dochodzenie ma mieć miejsce.
-
Artykuł 50 - Specjalne techniki dochodzeniowe
1. W celu skutecznego zwalczania korupcji, jeżeli dopuszczają to podstawowe zasady prawa wewnętrznego, każde z Państw Stron, działając zgodnie z warunkami określonymi w prawie wewnętrznym, podejmuje niezbędne środki, by dopuścić, w ramach swoich możliwości, stosowanie przez jego właściwe organy dostawy kontrolowanej oraz, jeżeli uzna to za wskazane, specjalnych technik dochodzeniowych, takich jak elektroniczne i inne formy podsłuchu oraz tajne działania operacyjne, na jego terytorium, jak również dopuścić wyniki stosowania tych środków jako dowód w sądzie.
2. W celu prowadzenia dochodzeń w sprawach o przestępstwa objęte niniejszą Konwencją, zachęca się Państwa Strony do zawierania, w miarę potrzeby, stosownych dwustronnych lub wielostronnych umów lub porozumień w sprawie stosowania rzeczonych specjalnych technik dochodzeniowych w kontekście współpracy na poziomie międzynarodowym. Rzeczone umowy lub porozumienia należy zawierać i realizować w pełnej zgodności z zasadą suwerennej równości Państw, a także w ścisłej zgodności z warunkami tych umów lub porozumień.
3. W braku umowy lub porozumienia, o którym mowa w ust. 2 niniejszego Artykułu, decyzje o użyciu specjalnych technik dochodzeniowych na poziomie międzynarodowym podejmuje się ad casum, z możliwym uwzględnieniem rozwiązań i porozumień finansowych dotyczących wykonywania jurysdykcji przez dane Państwa Strony.
4. Decyzja o zastosowaniu dostawy kontrolowanej na poziomie międzynarodowym może, za zgodą zainteresowanych Państw Stron, obejmować metody takie jak przejmowanie towarów albo pozwolenie, by pozostały one nienaruszone, bądź zostały usunięte lub zastąpione, w całości lub części.
-
-
Rozdział V
Zwrot korzyści-
Artykuł 51 - Postanowienia ogólne
Zwrot korzyści zgodnie z niniejszym rozdziałem stanowi podstawową zasadę niniejszej Konwencji i Państwa Strony świadczyć winny sobie wzajemnie najszerszy możliwy zakres współpracy i pomocy w tym względzie.
-
Artykuł 52 - Zapobieganie i wykrywanie transferów wpływów z przestępstw
1. Bez uszczerbku dla Artykułu 14 niniejszej Konwencji, każde z Państw Stron podejmie takie środki, jakie mogą być konieczne, zgodnie z jego prawem wewnętrznym, by zobowiązać instytucje finansowe w ramach jego jurysdykcji do weryfikacji tożsamości klientów, do podjęcia uzasadnionych kroków w celu stwierdzenia tożsamości beneficjentów środków zdeponowanych na wysokich kontach bankowych oraz przeprowadzenia wzmożonej kontroli rachunków otwieranych lub prowadzonych przez lub w imieniu osób fizycznych pełniących obecnie lub w przeszłości prominentne funkcje publiczne, członków ich rodzin lub bliskich znajomych. Rzeczona wzmożona kontrola winna być stosownie zaprojektowana w celu wykrywania podejrzanych transakcji i powiadamiania o ich właściwych władz, lecz nie powinna być interpretowana jako zniechęcanie lub zabranianie instytucjom finansowym prowadzenia interesów z każdym uprawnionym klientem.
2. W celu usprawnienia implementacji środków, o których mowa w ustępie 1 niniejszego Artykułu, każde z Państw Stron, działając zgodnie ze swoim prawem wewnętrznym i inspirowane właściwymi inicjatywami organizacji regionalnych, międzyregionalnych i wielostronnych skierowanych przeciwko praniu pieniędzy:
(a) wyda wskazówki dotyczące rodzajów osób fizycznych i prawnych, w stosunku do rachunków których instytucje finansowe w ramach jego jurysdykcji zobowiązane będą stosować wzmożoną kontrolę, rodzaje rachunków i transakcji, na które należy zwrócić szczególną uwagę oraz właściwe środki dotyczące otwierania, prowadzenia i rejestrowania operacji na rachunkach, jakie należy podjąć w odniesieniu do tychże rachunków; oraz
(b) w stosownym zakresie, powiadomi instytucje finansowe w ramach swojej jurysdykcji, na żądanie innego Państwa Strony lub z własnej inicjatywy, o tożsamości konkretnych osób fizycznych lub prawnych, w stosunku do rachunków których instytucje te zobowiązane są stosować wzmożoną kontrolę, niezależnie od osób, jakie instytucje finansowe zidentyfikują we własnym zakresie.
3. W kontekście ustępu 2 (a) niniejszego Artykułu, każde z Państw Stron wprowadzi środki mające na celu zapewnienie, że jego instytucje finansowe prowadzą adekwatne rejestry, przez odpowiedni okres czasu, rachunków i transakcji, w które zaangażowane są osoby wymienione w ustępie 1 niniejszego Artykułu, przy czym rejestry te winny obejmować co najmniej informacje dotyczące tożsamości klienta, a także, w zakresie, w jakim jest to możliwe, beneficjenta.
4. W celu zapobiegania i wykrywania transferów wpływów z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją, każde z Państw Stron wprowadzi stosowne i skuteczne środki zapobiegania, przy pomocy swoich organów regulacyjnych i nadzorczych, zakładania banków nie posiadających fizycznej formy egzystencji i nie powiązanych z regulowaną grupą finansową. Ponadto, Państwa Strony mogą rozważyć zobowiązanie swoich instytucji finansowych do odmowy wstąpienia lub kontynuowania relacji banków korespondencyjnych z takimi instytucjami oraz zabezpieczenie przed ustanawianiem relacji z zagranicznymi instytucjami finansowymi zezwalającymi na wykorzystywanie ich rachunków przez banki nie posiadające fizycznej formy egzystencji i nie powiązane z regulowaną grupą finansową.
5. Każde z Państw Stron rozważy ustanowienie, w zgodzie z jego prawem wewnętrznym, skutecznych systemów ujawniania informacji finansowych przez właściwych funkcjonariuszy publicznych, a także wprowadzi odpowiednie sankcje za brak wywiązywania się z tego rodzaju obowiązków. Każde z Państw Stron rozważy ponadto podjęcie takich środków, jakie mogą okazać się niezbędne dla zezwolenia jego właściwym organom na przekazanie takich informacji właściwym organom innych Państw Stron, jeżeli jest to wymagane dla przeprowadzenia dochodzenia, złożenia roszczenia i zwrotu korzyści z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją.
6. Każde z Państw Stron rozważy podjęcie takich środków, jakie mogą okazać się niezbędne, zgodnie z jego prawem wewnętrznym, do nałożenia na właściwych funkcjonariuszy publicznych posiadających udziały lub uprawnienia do składania podpisów bądź inne uprawnienia do rachunku finansowego w kraju zagranicznym obowiązku zgłoszenia tego faktu właściwym organom oraz do prowadzenia odpowiednich rejestrów dotyczących takich rachunków. Rzeczone środki przewidywać winny również stosowne sankcje za brak wywiązania się z tego obowiązku.
-
Artykuł 53 - Środki dla bezpośredniego odzyskania mienia
Każde Państwo Strona, działając zgodnie z zasadami prawa wewnętrznego :
(a) Podejmie niezbędne środki pozwalające innemu Państwu Stronie na wszczęcie postępowania przed sądem cywilnym dla ustalenia tytułu prawnego lub prawa własności mienia uzyskanego w wyniku popełnienia przestępstwa określonego zgodnie z niniejszą Konwencją;
(b) Podejmie niezbędne środki pozwalające własnym sądom na zasądzenie od osób, które popełniły przestępstwo określone zgodnie z niniejszą Konwencją odszkodowania kompensacyjnego lub kary pieniężnej na rzecz innego Państwa Strony poszkodowanego takimi przestępstwami; oraz
(c) Podejmie niezbędne środki pozwalające własnym sądom lub właściwym organom, w toku postępowania o konfiskatę mienia, na uznanie roszczenia innego Państwa Strony jako uprawnionego właściciela mienia pozyskanego w wyniku popełnienia przestępstwa określonego zgodnie z niniejszą Konwencją.
-
Artykuł 54 - Mechanizmy odzyskiwania mienia na drodze współpracy międzynarodowej w celu konfiskaty
1. Każde z Państw Stron, w celu zapewnienia wzajemnej pomocy prawnej zgodnie z Artykułem 55 niniejszej Konwencji, w odniesieniu do mienia pozyskanego w wyniku lub zaangażowanego w popełnienie przestępstwa określonego zgodnie z niniejszą Konwencją, działając zgodnie ze swoim prawem wewnętrznym:
(a) Podejmie takie środki, jakie mogą okazać się niezbędne dla zezwolenia swoim właściwym organom na wykonanie nakazu konfiskaty wydanego przez sąd innego Państwa Strony;
(b) Podejmie takie środki, jakie mogą okazać się niezbędne dla zezwolenia swoim właściwym organom, w zakresie, w jakim posiadają one jurysdykcję, na wydanie nakazu konfiskaty takiego mienia pochodzenia zagranicznego poprzez orzeczenie przestępstwa prania pieniędzy bądź takiego innego przestępstwa, jakie może pozostawać w ramach jego jurysdykcji lub poprzez zastosowanie innych procedur dozwolonych na mocy jego prawa wewnętrznego; oraz
(c) Rozważy podjęcie takich środków, jakie mogą okazać się niezbędne do dopuszczenia konfiskaty danego mienia bez skazania w postępowaniu karnym w przypadkach, gdy sprawca nie może być postawiony w stan oskarżenia z powodu śmierci, ucieczki, nieobecności lub w innych stosownych przypadkach.
2. Każde z Państw Stron, w celu zapewnienia wzajemnej pomocy prawnej na wniosek złożony zgodnie z ustępem 2 Artykułu 55 niniejszej Konwencji, działając zgodnie ze swoim prawem wewnętrznym:
(a) Podejmie takie środki, jakie mogą okazać się niezbędne dla zezwolenia swoim właściwym organom na zablokowanie lub zajęcie mienia na podstawie nakazu zablokowania lub zajęcia wydanego przez sąd lub przez właściwy organ wzywającego Państwa Strony, o ile przedstawi ono uzasadnione powody, by przekonać wzywane Państwo Stronę, iż istnieją wystarczające przesłanki dla podjęcia takich kroków oraz, iż mienie stanie się następnie przedmiotem nakazu konfiskaty dla celów ustępu 1 (a) niniejszego Artykułu;
(b) Podejmie takie środki, jakie mogą okazać się niezbędne dla zezwolenia swoim właściwym organom na zablokowanie lub zajęcie mienia na podstawie wniosku, który przedstawia uzasadnione powody, by przekonać wzywane Państwo Stronę, iż istnieją wystarczające przesłanki dla podjęcia takich kroków oraz, iż mienie stanie się następnie przedmiotem nakazu konfiskaty dla celów ustępu 1 (a) niniejszego Artykułu; oraz
(c) Rozważy podjęcie dodatkowych środków, by zezwolić swoim właściwym władzom na zachowanie mienia do konfiskaty, na podstawie, na przykład, zagranicznego nakazu aresztowania lub przedstawienia zarzutów karnych w związku z nabyciem rzeczonego mienia.
-
Artykuł 55 - Współpraca międzynarodowa w celu konfiskaty
1. Każde z Państw Stron, które otrzymało od innego Państwa Strony, posiadającego jurysdykcję w odniesieniu do przestępstwa określonego zgodnie z niniejszą Konwencją, wniosek o konfiskatę znajdujących się na jego terytorium wpływów z przestępstwa, mienia, sprzętu lub innych narzędzi wymienionych w ustępie 1 Artykułu 31 niniejszej Konwencji, podejmie w najszerszym możliwym zakresie w ramach prawa wewnętrznego następujące działania:
(a) przedstawia wniosek swoim właściwym organom w celu uzyskania nakazu konfiskaty oraz, gdy taki nakaz został wydany, wykonuje go; albo
(b) przedstawia swoim właściwym organom, w celu wykonania we wnioskowanym zakresie, nakaz konfiskaty wydany przez sąd na terytorium wzywającego Państwa Strony zgodnie z ustępem 1 Artykułu 31 oraz ustępem 1 (a) Artykułu 54 niniejszej Konwencji, w zakresie, w jakim odnosi się on do wpływów z przestępstwa, mienia, sprzętu lub innych narzędzi wymienionych w ustępie 1 Artykułu 31 niniejszej Konwencji znajdujących się na terytorium wezwanego Państwa Strony.
2. Na wniosek przedstawiony przez inne Państwo Stronę posiadające jurysdykcję w odniesieniu do przestępstwa określonego zgodnie z niniejszą Konwencją, wezwane Państwo Strona podejmie środki dla identyfikacji, odszukania oraz dla zablokowania lub zajęcia wpływów z przestępstwa, mienia, sprzętu lub innych narzędzi wymienionych w ustępie 1 Artykułu 31 niniejszej Konwencji - w celu ewentualnej ich konfiskaty na podstawie nakazu wydanego bądź przez wzywające Państwo Stronę, bądź zgodnie z wnioskiem, o którym mowa w ustępie 1 niniejszego Artykułu – przez wezwane Państwo Stronę.
3. Postanowienia Artykułu 46 niniejszej Konwencji mają zastosowanie mutatis mutandis do niniejszego Artykułu. Niezależnie od informacji określonych w ustępie 15 Artykułu 46, wnioski złożone zgodnie z niniejszym Artykułem winny zawierać:
(a) w przypadku wniosku dotyczącego ustępu 1 (a) niniejszego Artykułu - opis mienia, które ma być przedmiotem konfiskaty, łącznie z opisem, w zakresie, w jakim jest to możliwe, lokalizacji oraz, o ile jest to istotne, szacunkowej wartości mienia, a także przedstawienie faktów, na których opiera się wzywające Państwo Strona, wystarczających dla umożliwienia wezwanemu Państwu Stronie uzyskanie nakazu na podstawie prawa wewnętrznego;
(b) w przypadku wniosku dotyczącego ustępu 1 (b) niniejszego Artykułu – dopuszczalny z punktu widzenia prawnego odpis nakazu konfiskaty wydanego przez wzywające Państwo Stronę, który stanowi podstawę wniosku, jak również przedstawienie faktów oraz informacji, w jakim zakresie wnioskowane jest wykonanie nakazu, oświadczenie określające środki podjęte przez wzywające Państwo Stronę w celu zapewnienia odpowiedniego powiadomienia osób trzecich działających w dobrej wierze oraz w celu zapewnienia należytego procesu, a także oświadczenie, że nakaz konfiskaty jest prawomocny;
(c) w przypadku wniosku dotyczącego ustępu 2 niniejszego Artykułu – określenie faktów, na których opiera się wzywające Państwo Strona, oraz opis wnioskowanych czynności, a także, o ile jest dostępna, dopuszczalny z prawnego punktu widzenia odpis nakazu, na którym opiera się wniosek.
4. Decyzje lub działania przewidziane w ustępach 1 oraz 2 niniejszego Artykułu zostaną podjęte przez wezwane Państwo Stronę zgodnie z postanowieniami jego prawa wewnętrznego oraz na warunkach tego prawa i przepisów proceduralnych, lub też, na podstawie każdej dwustronnej lub wielostronnej umowy, porozumienia lub uzgodnienia, jakimi może ono być związane z wzywającym Państwem Stroną.
5. Każde z Państw Stron dostarczy Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych kopie tekstów ustaw i rozporządzeń stosowanych dla wykonania niniejszego Artykułu, a także teksty wszelkich kolejnych zmian tych ustaw i rozporządzeń lub ich opis.
6. Jeżeli Państwo Strona postanowi uzależnić podjęcie środków wymienionych w ustępach 1 oraz 2 niniejszego Artykułu od istnienia odpowiedniej umowy, wówczas to Państwo Strona uzna niniejszą Konwencję za niezbędną i wystarczającą podstawę prawną.
7. Państwo Strona może odmówić współpracy na mocy niniejszego Artykułu lub znieść tymczasowe środki, jeżeli wzywane Państwo Strona terminowo nie otrzyma wystarczających dowodów lub, gdy mienie jest wartości de minimis.
8. Przed uchyleniem jakiegokolwiek tymczasowego środka podjętego zgodnie z niniejszym Artykułem, wzywane Państwo Strona, o ile to tylko możliwe, zezwoli wzywającemu Państwu Stronie na przedstawienie swoich argumentów przemawiających za słusznością dalszego stosowania danego środka.
9. Postanowienia niniejszego Artykułu nie będą interpretowane jako naruszające prawa osób trzecich działających w dobrej wierze.
-
Artykuł 56 - Specjalna współpraca
Bez uszczerbku dla swojego prawa wewnętrznego, każde z Państw Stron dąży do podjęcia środków umożliwiających mu przekazanie, bez uszczerbku dla swojego własnego dochodzenia, ścigania lub postępowania sądowego, informacji na temat wpływów z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją innemu Państwu Stronie bez składania uprzedniego wniosku, jeżeli uzna, iż ujawnienie takich informacji może pomóc otrzymującemu Państwu Stronie w zainicjowaniu lub przeprowadzeniu dochodzenia, ścigania lub postępowania sądowego, bądź też doprowadzi do złożenia wniosku zgodnie z niniejszym rozdziałem Konwencji.
-
Artykuł 57 - Zwrot i rozporządzenie mieniem
1. Mienie skonfiskowane przez Państwo Stronę zgodnie z Artykułem 31 lub 55 niniejszej Konwencji jest przedmiotem rozporządzenia, łącznie z jego zwrotem do poprzedniego prawowitego właściciela, zgodnie z ustępem 3 niniejszego Artykułu, przez dane Państwo Stronę, zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji oraz jego prawa wewnętrznego.
2. Każde z Państw Stron przyjmie takie środki ustawodawcze i inne środki, zgodnie z podstawowymi zasadami swojego prawa wewnętrznego, jakie mogą okazać się konieczne dla umożliwienia jego właściwym organom dokonania zwrotu skonfiskowanego mienia, jeżeli Państwo to działa na podstawie wniosku złożonego przez inne Państwo Stronę zgodnie z niniejszą Konwencją, uwzględniając prawa osób trzecich działających w dobrej wierze.
3. Zgodnie z Artykułami 46 i 55 niniejszej Konwencji oraz ustępami 1 i 2 niniejszego Artykułu, wzywane Państwo Strona:
(a) W przypadku malwersacji funduszy publicznych lub prania funduszy publicznych będących przedmiotem malwersacji w rozumieniu Artykułów 17 i 23 niniejszej Konwencji, o ile konfiskata odbyła się zgodnie z Artykułem 55 oraz na podstawie prawomocnego orzeczenia wydanego przez wzywające Państwo Stronę, który to wymóg może być uchylony przez wzywane Państwo Stronę, zwróci skonfiskowane mienie do wzywającego Państwa Strony;
(b) W przypadku wpływów z jakiegokolwiek innego przestępstwa objętego niniejszą Konwencją, o ile konfiskata odbyła się zgodnie z Artykułem 55 oraz na podstawie prawomocnego orzeczenia wydanego przez wzywające Państwo Stronę, który to wymóg może być uchylony przez wzywane Państwo Stronę, zwróci skonfiskowane mienie do wzywającego Państwa Strony z chwilą, gdy wzywające Państwo Strona w uzasadniony sposób wykaże wzywanemu Państwu Stronie fakt istnienia jego uprzedniego prawa własności do danego skonfiskowanego mienia lub z chwilą, gdy wzywane Państwo Strona uzna szkody poniesione przez wzywające Państwo Stronę za podstawę zwrotu skonfiskowanego mienia;
(c) We wszystkich pozostałych przypadkach, w pierwszym rzędzie rozważy zwrot skonfiskowanego mienia do wzywającego Państwa Strony, do jego pierwotnych prawowitych właścicieli lub w celu udzielenia odszkodowania na rzecz ofiar przestępstwa.
4. O ile okaże się to wskazane oraz o ile Państwa Strony nie postanowią inaczej, wzywane Państwo Strona może odliczyć uzasadnione wydatki poniesione w związku z przeprowadzeniem czynności dochodzeniowych, ściganiem i prowadzeniem postępowania sądowego prowadzącego do zwrotu lub innego rozporządzenia mieniem zgodnie z niniejszym Artykułem.
5. O ile okaże się to wskazane, Państwa Strony mogą również rozważyć zawarcie umów lub porozumień możliwych do wzajemnej akceptacji, na zasadach ad casum, w celu ostatecznego rozporządzenia skonfiskowanym mieniem.
-
Artykuł 58 - Służby wywiadu finansowego
Państwa Strony współpracują ze sobą w celu zapobiegania i zwalczania transferów wpływów z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją, jak również w celu popierania sposobów i procedur umożliwiających odzyskiwanie tego mienia, a dla tego celu, Państwa Strony rozważą ustanowienie służby wywiadu finansowego, której zadaniem będzie zbieranie, analizowanie i przekazywanie właściwym organom władzom raportów dotyczących podejrzanych transakcji finansowych.
-
Artykuł 59 - Dwustronne i wielostronne umowy i porozumienia
Państwa Strony rozważą zawarcie dwustronnych lub wielostronnych umów lub porozumień w celu zwiększenia skuteczności międzynarodowej współpracy podjętej zgodnie z niniejszym rozdziałem Konwencji.
-
-
Rozdział VI
Pomoc techniczna i wymiana informacji-
Artykuł 60 - Szkolenie i pomoc techniczna
1. Każde z Państw Stron, w niezbędnym zakresie, zainicjuje, rozwinie lub usprawni specjalne programy szkoleniowe przeznaczone dla swojego personelu odpowiedzialnego za zapobieganie i zwalczanie korupcji. Rzeczone programy szkoleniowe mogłyby obejmować, między innymi, następujące dziedziny:
(a) Skuteczne środki dla zapobiegania, wykrywania, dochodzenia, karania i kontrolowania korupcji, łącznie z wykorzystaniem metod zbierania dowodów i technik dochodzeniowych;
(b) Tworzenie zdolności rozwijania i planowania strategicznej polityki anty-korupcyjnej;
(c) Szkolenie właściwych organów w sporządzaniu wniosków o wzajemną pomoc prawną, które spełniają wymagania niniejszej Konwencji;
(d) Ocena i wzmacnianie instytucji, zarządzania służbą publiczną oraz zarządzania finansami publicznymi, łącznie z zamówieniami publicznymi, a także sektorem prywatnym;
(e) Zapobieganie i zwalczanie transferów wpływów z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją oraz odzyskiwanie takich wpływów;
(f) Wykrywanie i blokowanie transferów wpływów z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją;
(g) Kontrola przepływu wpływów z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją oraz metod wykorzystywanych dla dokonania transferu, zatajenia lub ukrycia tychże wpływów;
(h) Odpowiednie i skuteczne mechanizmy i metody prawne i administracyjne ułatwiające dokonanie zwrotu wpływów z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją;
(i) Metody wykorzystywane w ochronie ofiar i świadków, którzy współpracują z władzami sądowymi; oraz
(j) Szkolenie w dziedzinie przepisów wewnętrznych i międzynarodowych oraz w znajomości języków.
2. Państwa Strony, działając w ramach swoich możliwości, rozważą udzielenie sobie nawzajem najszerszego zakresu pomocy technicznej, w szczególności na rzecz krajów rozwijających się, w ramach swoich odpowiednich planów i programów zwalczania korupcji, łącznie ze wsparciem materialnym i szkoleniem w dziedzinach, o których mowa w ustępie 1 niniejszego Artykułu, a także szkoleniem, pomocą i wzajemną wymianą stosownych doświadczeń i wiedzy specjalistycznej, która może wspierać międzynarodową współpracę pomiędzy Państwami Stronami w dziedzinie ekstradycji i wzajemnej pomocy prawnej.
3. Państwa Strony wzmocnią, w niezbędnym zakresie, swoje wysiłki skierowane na maksymalne zwiększenie działań operacyjnych i szkoleniowych w ramach organizacji międzynarodowych i regionalnych oraz w ramach odpowiednich dwustronnych i wielostronnych umów lub porozumień.
4. Państwa Strony rozważą możliwość udzielania sobie wzajemnej pomocy, na żądanie, w przeprowadzaniu oceny, sporządzaniu opracowań i prac badawczych związanych z rodzajami, przyczynami, konsekwencjami i kosztami korupcji na ich terytoriach w celu opracowania, z udziałem właściwych organów i społeczeństwa, strategii i planów działania mających na celu walkę z korupcją.
5. W celu ułatwienia odzyskiwania wpływów z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją, Państwa Strony mogą współpracować na drodze wzajemnego przekazywania sobie nazwisk biegłych, którzy mogliby okazać się pomocni w osiągnięciu powyższego celu.
6. Państwa Strony rozważą wykorzystanie wewnątrzregionalnych, regionalnych i międzynarodowych konferencji i seminariów w celu popierania współpracy i pomocy technicznej oraz stymulowania dyskusji na temat problemów leżących w sferze wspólnego zainteresowania, łącznie z problemami specjalnymi oraz potrzebami państw rozwijających się i państw charakteryzujących się gospodarką w stanie przejściowym.
7. Państwa Strony rozważą ustanowienie dobrowolnych mechanizmów w celu finansowego wsparcia wysiłków państw rozwijających się i państw charakteryzujących się gospodarką w stanie przejściowym skierowanych na zastosowanie niniejszej Konwencji poprzez programy i projekty pomocy prawnej.
8. Każde z Państw Stron rozważy przekazanie dobrowolnego wkładu do Biura Narodów Zjednoczonych ds. Narkotyków i Przestępczości w celu wspierania, za pośrednictwem Biura, programów i projektów w państwach rozwijających się mających na celu implementację niniejszej Konwencji.
-
Artykuł 61 - Gromadzenie, wymiana i analiza informacji na temat korupcji
1. Każde z Państw Stron rozważy dokonanie analizy, we współpracy z biegłymi, trendów korupcji na jego terytorium, a także okoliczności, w których popełniane są przestępstwa korupcyjne.
2. Państwa Strony rozważą opracowanie i wzajemną wymianę między sobą oraz poprzez statystyki organizacji międzynarodowych i regionalnych, analitycznych ekspertyz dotyczących korupcji oraz informacji w celu stworzenia, w zakresie, w jakim będzie to możliwe, wspólnych definicji, norm i metodologii, a także informacji dotyczących najlepszych praktyk zapobiegania i zwalczania korupcji.
3. Każde z Państw Stron rozważy stosowanie monitoringu swojej polityki i faktycznych środków zwalczania korupcji oraz dokonywanie oceny ich skuteczności i efektywności.
-
Artykuł 62 - Pozostałe środki: wdrażanie Konwencji poprzez rozwój gospodarczy i pomoc techniczną
1. Państwa Strony podejmą środki sprzyjające optymalnej implementacji niniejszej Konwencji w jak największym możliwym zakresie poprzez współpracę międzynarodową, uwzględniając negatywne konsekwencje korupcji dla ogółu społeczeństwa, w szczególności z punktu widzenia jego nieprzerwanego rozwoju.
2. Państwa Strony poczynią konkretne wysiłki w jak największym możliwym zakresie oraz przy koordynacji zarówno wzajemnej, jak i z organizacjami międzynarodowymi i regionalnymi:
(a) W celu usprawnienia ich współpracy na różnych poziomach z krajami rozwijającymi się dla wzmocnienia zdolności tych krajów zapobiegania i zwalczania korupcji;
(b) W celu zwiększenia pomocy finansowej i materialnej dla wspierania wysiłków krajów rozwijających się skierowanych na skuteczne zapobieganie i zwalczanie korupcji oraz dla udzielenia im pomocy w pomyślnym wdrożeniu niniejszej Konwencji;
(c) W celu zapewnienia pomocy technicznej krajom rozwijającym się i krajom charakteryzującym się gospodarką w stanie przejściowym dla spełnienia ich potrzeb związanych z implementacją niniejszej Konwencji. W tym celu, Państwa Strony dołożą starań, by poczynić adekwatne i regularne dobrowolne wpłaty na rachunek wyraźnie przeznaczony do tego celu w ramach mechanizmu finansowania Narodów Zjednoczonych. Państwa Strony mogą również rozważyć, działając zgodnie ze swoim prawem wewnętrznym i postanowieniami niniejszej Konwencji, dokonywanie na rzeczony rachunek wpłat stanowiących procent środków pieniężnych lub odpowiednią wartość wpływów z przestępstwa bądź mienia skonfiskowanego zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji;
(d) W celu zachęcenia i przekonania pozostałych Państw i, odpowiednio, instytucji finansowych, do przyłączenia się do nich w ich wysiłkach podejmowanych zgodnie z niniejszym Artykułem, w szczególności poprzez zapewnianie większej liczby programów szkoleniowych i nowoczesnego sprzętu krajom rozwijającym się w celu udzielenia im pomocy w osiągnięciu celów niniejszej Konwencji.
3. W zakresie, w jakim jest to możliwe, rzeczone środki pozostaną bez uszczerbku dla istniejących międzynarodowych zobowiązań pomocy lub innych finansowych porozumień współpracy na poziomie dwustronnym, regionalnym lub międzynarodowym.
4. Państwa Strony mogą zawrzeć dwustronne lub wielostronne umowy lub porozumienia dotyczące pomocy materialnej lub logistycznej, uwzględniając uzgodnienia finansowe niezbędne, by środki międzynarodowej współpracy, o których mowa w niniejszej Konwencji, mogły być skuteczne w zapobieganiu, wykrywaniu i kontroli korupcji.
-
-
Rozdział VII
Mechanizmy implementacji-
Artykuł 63 - Konferencja Państw Stron niniejszej Konwencji
1. Niniejszym ustanawia się Konferencję Państw Stron niniejszej Konwencji w celu polepszenia zdolności i współpracy pomiędzy Państwami Stronami na drodze do osiągnięcia celów określonych w niniejszej Konwencji oraz popierania i nadzorowania jej implementacji.
2. Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych zwoła Konferencję Państw Stron nie później, aniżeli po upływie jednego roku od daty wejścia Konwencji w życie. Następnie, regularne posiedzenia Konferencji Państw Stron odbywać się będą zgodnie z regulaminem przyjętym przez Konferencję.
3. Konferencja Państw Stron przyjmie regulamin postępowania proceduralnego oraz regulamin prowadzenia działań, o których mowa w niniejszym artykule, łącznie z zasadami dotyczącymi uczestnictwa i udziału obserwatorów, a także pokrycia kosztów poniesionych podczas realizacji rzeczonych działań.
4. Konferencja Państw Stron uzgodni działania, procedury i metody pracy dla osiągnięcia celów określonych w ustępie 1 niniejszego Artykułu, w tym:
(a) Wspieranie działań podejmowanych przez Państwa Strony zgodnie z Artykułami 60 i 62 oraz rozdziałami od II do V niniejszej Konwencji, łącznie z zachęcaniem do mobilizacji dobrowolnych wpłat;
(b) Wspieranie wymiany informacji pomiędzy Państwami Stronami na temat wzorców i trendów korupcji, a także na temat skutecznych metod jej zapobiegania i zwalczania oraz odzyskiwania wpływów z przestępstw, za pośrednictwem, między innymi, publikacji stosownych informacji, o których mowa w niniejszym artykule;
(c) Współpraca z właściwymi organizacjami i mechanizmami międzynarodowymi i regionalnymi, a także organizacjami pozarządowymi;
(d) Właściwe wykorzystywanie danych informacji pozyskanych przez inne mechanizmy międzynarodowe i regionalne w walce i zapobieganiu korupcji w celu uniknięcia niepotrzebnego duplikowania zadań;
(e) Okresowe kontrole postępów implementacji niniejszej Konwencji przez jej Państwa Strony;
(f) Przedstawianie zaleceń dotyczących poprawek do niniejszej Konwencji i jej implementacji;
(g) Odnotowywanie wymogów Państw Stron dotyczących pomocy technicznej w odniesieniu do implementacji niniejszej Konwencji, a także zalecanie działań, jakie może uznać za niezbędne w tym względzie.
5. Dla celów ustępu 4 niniejszego Artykułu, Konferencja Państw Stron nabędzie niezbędną wiedzę na temat środków podjętych przez Państwa Strony w celu implementacji niniejszej Konwencji oraz trudności, na jakie napotykają w tym procesie na podstawie przekazanych przez nich informacji oraz poprzez zastosowanie takich uzupełniających mechanizmów kontrolnych, jakie mogą zostać wprowadzone przez Konferencję Państw Stron.
6. Każde z Państw Stron przekaże Konferencji Państw Stron informacje o swoich programach, planach i praktykach, a także o środkach ustawodawczych i administracyjnych podejmowanych w celu implementacji niniejszej Konwencji, zgodnie z wymaganiami Konferencji Państw Stron. Konferencja Państw Stron dokona analizy najbardziej skutecznej metody otrzymywania i działania na podstawie otrzymanych informacji, w tym, między innymi, informacji otrzymanych od Państw Stron i od właściwych organizacji międzynarodowych. Mogą być również uwzględniane informacje przekazywane przez stosowne organizacje pozarządowe, należycie akredytowane zgodnie z procedurą, jaka zostanie uzgodniona przez Konferencję Państw Stron.
7. Zgodnie z ustępami od 4 do 6 niniejszego Artykułu, Konferencja Państw Stron wprowadzi, o ile uzna to za niezbędne, wszelkie stosowne mechanizmy lub wyznaczy stosowne organy mające służyć pomocą w efektywnym wdrożeniu niniejszej Konwencji.
-
Artykuł 64 - Sekretariat
1. Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych zapewni Konferencji Państw Stron niniejszej Konwencji niezbędną obsługę sekretarską.
2. Sekretariat:
(a) Pomaga Konferencji Państw Stron w prowadzeniu działań określonych w artykule 63 niniejszej Konwencji oraz przy uzgadnianiu i zapewnianiu niezbędnej obsługi posiedzeń Konferencji Państw Stron.
(b) Na żądanie, pomaga Państwom Stronom w przekazywaniu informacji Konferencji Państw Stron, zgodnie z postanowieniem ustępów 5 i 6 Artykułu 63 niniejszej Konwencji; oraz
(c) Zapewnia niezbędną koordynację z sekretariatami właściwych organizacji międzynarodowych i regionalnych.
-
-
Rozdział VIII
Postanowienia końcowe-
Artykuł 65 - Wdrożenie Konwencji
1. Każde z Państw Stron podejmie stosowne środki, łącznie ze środkami ustawodawczymi i administracyjnymi, działając zgodnie z podstawowymi zasadami swojego prawa wewnętrznego, w celu zapewnienia realizacji swoich zobowiązań wynikających z niniejszej Konwencji.
2. Każde z Państw Stron może przyjąć bardziej rygorystyczne lub surowe środki, aniżeli środki określone w niniejszej Konwencji w celu zapobiegania i zwalczania korupcji.
-
Artykuł 66 - Rozstrzyganie sporów
1. Państwa Strony dołożą starań, by rozstrzygać wszelkie spory dotyczące interpretacji lub zastosowania niniejszej Konwencji na drodze negocjacji.
2. Wszelkie spory pomiędzy dwoma lub więcej niż dwoma Państwami Stronami dotyczące interpretacji lub zastosowania niniejszej Konwencji, które nie mogą być rozstrzygnięte na drodze negocjacji w rozsądnym terminie czasu, zostaną poddane, na wniosek jednego lub więcej Państw Stron, do rozstrzygnięcia na drodze arbitrażu. Jeżeli, w terminie sześciu miesięcy od daty złożenia wniosku o arbitraż, dane Państwa Strony nie są w stanie uzgodnić organizacji arbitrażu, każde z tych Państw Stron będzie uprawnione do skierowania sporu, na podstawie wniosku, do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości zgodnie ze Statutem tego Trybunału.
3. Każde z Państw Stron może, w chwili podpisania, ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia do niniejszej Konwencji, oświadczyć, że nie uznaje się za związane ustępem 2 niniejszego Artykułu. Pozostałe Państwa Strony nie będą związane ustępem 2 niniejszego Artykułu w stosunku do każdego z Państw Stron składającego takie oświadczenie.
4. Każde z Państw Stron, które złożyło oświadczenie zgodnie z ustępem 3 niniejszego Artykułu, może w każdej chwili wycofać swoje zastrzeżeniem poprzez złożenie Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych stosownego powiadomienia.
-
Artykuł 67 - Podpisanie, ratyfikacja, przyjęcie, zatwierdzenie i przystąpienie
1. Konwencja niniejsza pozostanie otwarta dla wszystkich Państw do podpisu w dniach od 9 do 11 grudnia 2003 roku w Meridzie, Meksyk, a następnie w siedzibie głównej Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku do dnia 9 grudnia 2005 roku.
2. Niniejsza Konwencja będzie również otwarta do podpisu przez regionalne organizacje integracji ekonomicznej, z tym zastrzeżeniem, że co najmniej jedno państwo członkowskie takich organizacji podpisało niniejszą Konwencję zgodnie z ustępem 1 niniejszego Artykułu.
3. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu. Instrumenty ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia winny być składane u Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych. Regionalne organizacje integracji ekonomicznej mogą składać swoje instrumenty ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, jeżeli co najmniej jedno z ich państw członkowskich tak uczyniło. W rzeczonym instrumencie ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, organizacja złoży deklarację na temat zakresu swoich kompetencji w odniesieniu do spraw regulowanych przez niniejszą Konwencję. Organizacja taka informować winna również depozytariusza o wszelkich istotnych zmianach w zakresie jej kompetencji.
4. Niniejsza Konwencja jest otwarta do przystąpienia przez każde Państwo oraz każdą regionalną organizację integracji ekonomicznej, w której przynajmniej jedno państwo członkowskie jest Stroną niniejszej Konwencji. Instrumenty przystąpienia winny być składane u Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych. W terminie swojego przystąpienia, regionalna organizacja integracji ekonomicznej złoży deklarację na temat zakresu swoich kompetencji w odniesieniu do spraw regulowanych przez niniejszą Konwencję. Organizacja taka informować winna również depozytariusza o wszelkich istotnych zmianach w zakresie jej kompetencji.
-
Artykuł 68 - Wejście w życie
1. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia od daty złożenia trzydziestego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia. Dla celów niniejszego ustępu, wszelkie instrumenty składane przez regionalne organizacje integracji ekonomicznej nie będą liczone dodatkowo do instrumentów składanych przez państwa członkowskie takich organizacji.
2. Dla każdego z Państw lub regionalnych organizacji integracji ekonomicznej ratyfikujących, przyjmujących, zatwierdzających lub przystępujących do niniejszej Konwencji po złożeniu trzynastego instrumentu takiego działania, niniejsza Konwencja wejdzie w życie trzynastego dnia od daty złożenia stosownego instrumentu przez dane Państwo lub organizację lub w dniu wejścia niniejszej Konwencji w życie zgodnie z ustępem 1 niniejszego Artykułu, w zależności od tego, która z tych dat przypadnie później.
-
Artykuł 69 - Zmiany
1. Po upływie pięciu lat od daty wejścia w życie niniejszej Konwencji, Państwo Strona może wystąpić z propozycją zmiany i przekazać tę propozycję Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych, który następnie poda zaproponowaną zmianę do wiadomości Państwa Stron oraz Konferencji Państw Stron w celu jej rozważenia i podjęcia decyzji na jej temat. Konferencja Państw Stron dołoży wszelkich starań, by osiągnąć porozumienie na temat proponowanej zmiany. Jeżeli wszystkie próby osiągnięcia porozumienia zostaną wyczerpane, a porozumienie nie zostanie osiągnięte, wówczas zmiana, jako ostateczny środek dla jej przyjęcia, wymaga dwóch trzecich większości głosów obecnych Państw Stron głosujących na posiedzeniu Konferencji Państw Stron.
2. Regionalne organizacje integracji ekonomicznej, występując w sprawach objętych ich kompetencją, wykonają swoje prawo do głosowania dla celów niniejszego Artykułu liczbą głosów równą liczbie ich państw członkowskich będących Stronami Konwencji. Organizacje te nie są uprawnione do wykonywania swego prawa do głosowania, jeżeli ich państwa członkowskie wykonały swoje prawo i na odwrót.
3. Zmiana przyjęta zgodnie z ustępem 1 niniejszego Artykułu podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu przez Państwa Strony.
4. Zmiana przyjęta zgodnie z ustępem 1 niniejszego Artykułu wejdzie w życie dla danego Państwa Strony na dziewięćdziesiąt dni od daty złożenia Sekretarzowi Generalnemu Stanów Zjednoczonych instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia danej zmiany.
5. Z chwilą, gdy poprawka wejdzie w życie, będzie ona wiążąca dla tych Państw Stron, które wyraziły swoją zgodę, by była dla nich wiążąca. Pozostałe Państwa Strony będą nadal związane niniejszą Konwencją oraz wszelkimi wcześniejszymi zmianami, które ratyfikowały, przyjęły lub zatwierdziły.
-
Artykuł 70 - Odstąpienie
1. Państwo Strona może odstąpić od niniejszej Konwencji na mocy pisemnego wypowiedzenia złożonego Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych. Rzeczone odstąpienie wejdzie w życie po upływie roku od daty otrzymania wypowiedzenia przez Sekretarza Generalnego.
2. Regionalna organizacja integracji ekonomicznej przestanie być Stroną niniejszej Konwencji z chwilą, gdy wszystkie jej państwa członkowskie odstąpią od niniejszej Konwencji.
-
Artykuł 71 - Depozytariusz i języki
1. Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych jest ustanowiony depozytariuszem niniejszej Konwencji.
2. Oryginał niniejszej Konwencji, której teksty w języku arabskim, chińskim, angielskim, francuskim, rosyjskim i hiszpańskim są równie autentyczne, zostanie złożony u Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.
-
W DOWÓD CZEGO, niżej podpisani pełnomocnicy, należycie upoważnieni przez swoje odpowiednie Rządy, podpisały niniejszą Konwencję.
-