Europejska Konwencja o funkcjach konsularnych
Compare-
Państwa członkowskie Rady Europy , sygnatariusze niniejszej Konwencji,
Zważywszy, że celem Rady Europy jest osiągnięcie pełniejszej jedności między jej członkami w celu ochrony i promowania ideałów i zasad, które stanowią ich wspólne dziedzictwo oraz ułatwienia ich postępu gospodarczego i społecznego, i że cel może być osiągnięty w szczególności poprzez zawieranie międzynarodowych konwencji;
Biorąc pod uwagę fakt, że stosunki konsularne, przywileje i immunitety są regulowane przez Konferencję Wiedeńską o stosunkach konsularnych, podpisaną 24 kwietnia 1963 r. oraz przez inne konwencje;
Przekonane, że zawarcie Konwencji Europejskiej o Stosunkach Konsularnych będzie sprzyjać procesowi współpracy oraz zjednoczenia europejskiego;
Potwierdzając, że sprawy, które nie zostały uregulowane postanowieniami niniejszej Konwencji będą regulowane normami międzynarodowego prawa zwyczajowego;
Zważywszy, że stało się możliwe ustanowienie specjalnych przepisów w dziedzinie dotyczącej urzędników konsularnych Umawiających się Stron wyłącznie w oparciu o bliską współpracę między nimi,
Uzgodniły co następuje:
-
Rozdział I
Definicje-
Artykuł 1
Dla celów niniejszej Konwencji,
a) wyrażenie "urzędnik konsularny" oznacza każdą osobę powołaną przez Państwo wysyłające do wykonywania funkcji konsularnych i uznane przez Państwo przyjmujące;
b) wyrażenie "Państwo wysyłające" oznacza Umawiającą się stronę, przez którą urzędnik konsularny jest mianowany;
c) wyrażenie "Państwo przyjmujące" oznacza Umawiającą się Stronę, na której terytorium urzędnik konsularny wykonuje swoje funkcje;
d) wyrażenie "obywatel" oznacza w stosunku do Państwa wysyłającego każdą osobę, która w świetle prawa tego Państwa jest uznawana za jego obywatela włączając w to, tam gdzie pozwalają na to okoliczności, każdą osobę prawną;
e) wyrażenie "urząd konsularny" oznacza każdy konsulat generalny, konsulat, wicekonsulat lub agencje konsularną;
f) wyrażenie "okręg konsularny" oznacza obszar wyznaczony urzędowi konsularnemu do wykonywania funkcji konsularnych;
g) wyrażenie "statek Państwa wysyłającego" oznacza każdy statek żeglugi morskiej inny niż okręt wojenny, który według prawa Państwa wysyłającego posiada obywatelstwo Państwa wysyłającego.
-
-
Rozdział II
Ogólne funkcje konsularne-
Artykuł 2
1. Urzędnik konsularny uprawniony jest do ochrony obywateli Państwa wysyłającego oraz ochrony ich praw i interesów.
2. Jednocześnie uprawniony jest on do interesów Państwa wysyłającego włączając w to interesy tego Państwa w dziedzinie handlu, gospodarki, spraw socjalnych, zawodowych, turystki, działalności artystycznej, nauki, edukacji i spraw morskich oraz lotnictwa cywilnego, oraz do promowania i rozwijania współpracy między Państwem wysyłającym i przyjmującym w tych i innych dziedzinach.
3. Po notyfikacji Państwu przyjmującemu, każda Umawiająca się Strona uprawniona jest do powierzenia urzędnikowi konsularnemu innej Umawiającej się Strony ochrony swych obywateli oraz ochrony ich praw i interesów.
-
Artykuł 3
1. Wykonując swoje funkcje konsularne urzędnik konsularny uprawniony jest do zwracania się:
a) do kompetentnych władz administracyjnych i prawnych swojego okręgu;
b) do kompetentnych władz centralnych, administracyjnych oraz prawnych Państwa przyjmującego, w sprawach dotyczących jego okręgu konsularnego, w zakresie dopuszczalnym przez praktykę tego Państwa.
2. W przypadku każdego pisemnego kontaktu z tymi władzami mogą one żądać, aby dokonane zostało tłumaczenie na jeden z oficjalnych języków Państwa przyjmującego.
-
Artykuł 4
Mając na celu ochronę praw i interesów obywateli Państwa wysyłającego, urzędnik konsularny uprawniony jest:
a) z uwzględnieniem postanowień Artykułu 6 do dostępu do każdego obywatela, kontaktu z nim, rozmowy z nim i doradzania jemu;
b) do poszukiwania informacji dotyczącej każdego wypadku naruszającego interesy każdego takiego obywatela;
c) do udzielenia każdemu obywatelowi pomocy w jego kontaktach z władzami administracyjnymi, o których mowa w Artykule 3;
d) do udzielenia jemu pomocy w postępowaniu przed władzami sądowymi, o których mowa w Artykule 3 pod warunkiem, że nie ma w tym nic sprzecznego z prawem Państwa przyjmującego;
e) do organizowania jemu przedstawicielstwa prawnego w razie konieczności;
f) do proponowania tłumaczenia w celu udzielenia pomocy każdemu takiemu obywatelowi przed władzami, o których mowa w Artykule 3 lub za zgodą wspomnianych władz występować jako tłumacz w imieniu każdego takiego obywatela.
-
Artykuł 5
Obywatel Państwa wysyłającego w każdej chwili uprawniony jest do kontaktowania się z odpowiednim urzędnikiem konsularnym z uwzględnieniem postanowień Artykułu 6 oraz do posiadania dostępu do niego w jego urzędzie konsularnym, o ile nie będzie on aresztowany lub zatrzymany.
-
Artykuł 6
1. Urzędnik konsularny będzie niezwłocznie powiadomiony przez kompetentne władze Państwa przyjmującego, jeżeli w obrębie jego okręgu konsularnego jakikolwiek obywatel Państwa wysyłającego będzie podlegał jakimkolwiek środkom ograniczającym jego wolność przez wspomniane władze.
2. Niezwłocznie umożliwiane będą przez właściwe władze wszelkie kontakty między urzędnikiem konsularnym, a obywatelem Państwa wysyłającego, który jest aresztowany lub zatrzymany w inny sposób niż w wyniku ostatecznego wyroku sądu lub ostatecznej decyzji administracyjnej. Urzędnik konsularny jest uprawniony do odwiedzenia go i rozmawiania z nim. Prawa, o których mowa w niniejszym ustępie będą egzekwowane zgodnie z prawem Państwa przyjmującego, jednakże pod warunkiem, że wspomniane prawo umożliwi pełną realizację celów, zamierzonych prawami niniejszego ustępu.
3. Niezwłocznie umożliwiane będą wszelkie kontakty między urzędnikiem konsularnym, a obywatelem Państwa wysyłającego, który jest aresztowany lub zatrzymany w obrębie swojego okręgu konsularnego w wyniku ostatecznego wyroku sądu lub ostatecznej decyzji administracyjnej, wziąwszy pod uwagę regulamin miejsca zatrzymania. Z uwzględnieniem niniejszych ograniczeń urzędnik konsularny ma prawo, zawiadomiwszy właściwe władze, odwiedzać tego obywatela oraz prowadzić z nim rozmowy, w tym rozmowy prywatne.
-
Artykuł 7
Urzędnik konsularny uprawniony jest do:
a) dokonywania spisu obywateli Państwa wysyłającego;
b) wystawiania i wznawiania obywatelom Państwa wysyłającego oraz innym osobom uprawnionym do ich odbioru:
(i) dokumentów tożsamości;
(ii) paszportów lub innych dokumentów podróży;
c) wystawiania i wznawiania wiz wjazdowych do Państwa wysyłającego;
-
Artykuł 8
Urzędnik konsularny uprawniony jest do:
a) załatwiania wszelkich formalności związanych z obowiązkową służbą publiczną, włączając w to obciążenia wojskowe obywateli Państwa wysyłającego, wystawiania zawiadomień do stawienia się i wysyłania im indywidualnych czy wszelkiego rodzaju innych dokumentów związanych z takimi zobowiązaniami;
b) wysyłania indywidualnych zawiadomień obywatelom Państwa wysyłającego w związku z referendami, wyborami powszechnymi i wyborami szczebla lokalnego oraz otrzymywania kart do głosowania od jego obywateli, którzy zostali uznani za uprawnionych do wzięcia udziału we wspomnianych referendach i wyborach.
-
Artykuł 9
W sprawach cywilnych i handlowych urzędnik konsularny uprawniony jest do dostarczania dokumentów prawnych, przekazywania specjalnych dokumentów prawnych lub zbierania dowodów w imieniu sądów Państwa wysyłającego zgodnie z obowiązującymi porozumieniami międzynarodowymi bądź w wypadku braku takich porozumień, jeżeli nie spotka się to z sprzeciwem Państwa przyjmującego.
-
Artykuł 10
Urzędnik konsularny może wystawiać świadectwa pochodzenia bądź bezpośredniego pochodzenia towarów i inne tego typu dokumenty.
-
Artykuł 11
Urzędnik konsularny może otrzymywać do przechowania takie sumy pieniędzy, dokumenty oraz wszelkiego rodzaju przedmioty, które mogą być przekazywane jemu przez obywateli Państwa wysyłającego lub w ich imieniu.
-
Artykuł 12
1. Urzędnik konsularny uprawniony jest do przyjmowania takich oświadczeń, które mogą być wymagane przez prawo Państwa wysyłającego, w szczególności gdy dotyczy to obywatelstwa.
2. Równocześnie, w zakresie w jakim nie jest to sprzeczne z prawem Państwa przyjmującego, jest on uprawniony do legalizacji lub poświadczenia dokumentów zgodności podpisów, legalizacji lub poświadczenia dokumentów i tłumaczenia tych dokumentów zwłaszcza w celu w jakim zostały przygotowane przed władzami Państwa przyjmującego.
-
Artykuł 13
1. Urzędnik konsularny uprawniony jest do:
a) opracowywania lub rejestrowania dokumentów dotyczących urodzin bądź śmierci obywateli Państwa wysyłającego lub innych dokumentów dotyczących stanu cywilnego swoich obywateli;
b) udzielania ślubów, pod warunkiem, że przynajmniej jedna ze stron jest obywatelem Państwa wysyłającego, że żadna ze stron nie jest obywatelem Państwa przyjmującego i że nie ma w prawie Państwa przyjmującego niczego co mogłoby uniemożliwić udzielenie ślubu przez urzędnika konsularnego.
2. Wystawianie dokumentów, o których mowa w ustępie 1 a) nie będzie włączało wyjątków od żadnego obowiązku przewidzianego prawem Państwa przyjmującego.
-
Artykuł 14
1. Urzędnik konsularny uprawniony jest do ochrony interesów mniejszości i innych osób pozbawionych pełni praw, które są obywatelami Państwa wysyłającego, a zwłaszcza do organizowania opieki i obejmowania ich kuratelą, pod warunkiem, że nie będzie w tym niczego sprzecznego z prawem Państwa przyjmującego oraz nie spowoduje uszczerbku wobec jakichkolwiek działań podejmowanych w tym celu przez kompetentne władze tego Państwa.
2. Gdy taka opieka czy kuratela ma zostać zorganizowana przez władze Państwa przyjmującego urzędnik konsularny będzie uprawniony do:
a) proponowania tym władzom odpowiednich osób do mianowania opiekuna lub kuratora;
b) zajmowania się interesami takich mniejszości oraz innych osób pozbawionych pełni praw.
3. Gdyby doszło do wiadomości kompetentnych władz lokalnych Państwa przyjmującego, że obywatel Państwa wysyłającego, w stosunku do którego sprawowana jest opieka lub kuratela, znajduje się w Państwie przyjmującym, poinformują one stosownie do tego właściwego urzędnika konsularnego. Podobnie urzędnik konsularny poinformuje wspomniane władze, jeżeli taka informacja dotarłaby do niego jakąkolwiek inną drogą.
-
Artykuł 15
1. Urzędnik konsularny uprawniony jest do opracowywania lub przyjmowania w formie notarialnej bądź w formie przewidzianej prawem Państwa wysyłającego:
a) aktów prawnych i umów dotyczących wyłącznie obywateli Państwa wysyłającego;
b) umów małżeńskich pod warunkiem, że jedna ze stron jest obywatelem Państwa wysyłającego;
c) aktów prawnych i umów nawet jeżeli żadna ze stron zaangażowanych nie jest obywatelem Państwa wysyłającego, o ile takie akty prawne i umowy odnoszą się do nieruchomości istniejącej w obrębie tego Państwa, bądź w zamierzeniu będą realizowane w obrębie tego Państwa.
2. Akty prawne i umowy, o których mowa w powyższym ustępie będą miały moc prawną w Państwie przyjmującym jedynie w zakresie, w jakim nie będzie w tym niczego sprzecznego z prawem tego Państwa.
3. Jeżeli prawo Państwa wysyłającego wymaga przyjęcia przysięgi bądź przyrzeczenia, urzędnik konsularny uprawniony jest do przyjęcia takiej przysięgi lub przyrzeczenia.
-
Artykuł 16
1. Urzędnik konsularny może doradzać obywatelom Państwa wysyłającego w sprawach związanych z ich prawami i obowiązkami zgodnie z prawem Państwa przyjmującego w zakresie bezpieczeństwa socjalnego oraz opieki społecznej i lekarskiej oraz udzielać im pomocy w tym zakresie.
2. Może on zwłaszcza, gdy beneficjent nie jest należycie reprezentowany w Państwie przyjmującym odbierać zgodnie z prawem tego Państwa płatności emerytur lub świadczeń należnych osobom, zgodnie z prawem Państwa wysyłającego i z obowiązującymi porozumieniami międzynarodowymi, w szczególności w sferze bezpieczeństwa socjalnego.
-
-
Rozdział III
Mienie-
Artykuł 17
1. Kompetentne władze Państwa przyjmującego, gdy tylko będą wiedziały poinformują właściwego urzędnika konsularnego:
a) o śmierci każdego obywatela Państwa wysyłającego w obrębie jego okręgu konsularnego;
b) o istnieniu w tym okręgu konsularnym mienia, w stosunku do którego urzędnik konsularny może mieć prawo do reprezentowania interesów zgodnie z postanowieniami niniejszego Rozdziału.
2. Urzędnik konsularny jeżeli będzie pierwszym, który będzie wiedział o takiej śmierci lub istnieniu takiego mienia podobnie poinformuje kompetentne władze Państwa przyjmującego oraz innych zainteresowanych urzędników konsularnych o ile taka ewentualność pojawiłaby się.
-
Artykuł 18
Jeżeli obywatel Państwa wysyłającego umrze w Państwie przyjmującym bez posiadania tam stałego miejsca zamieszkania bądź nie przebywając tam na stałe, urzędnik konsularny, w którego okręgu ten obywatel zmarł, uprawniony jest, w celu ochrony pieniędzy i ruchomości, które są osobistą własnością zmarłego, do objęcia ich natychmiastową opieką, uwzględniając prawo władz administracyjnych lub sądowych Państwa przyjmującego do objęcia opieką takich pieniędzy i ruchomości w każdym wypadku gdzie wymagają tego interesy wymiaru sprawiedliwości. Ochrona lub dysponowanie takimi pieniędzmi lub ruchomościami podlegać będzie prawu Państwa przyjmującego.
-
Artykuł 19
Jeżeli w Państwie przyjmującym dozwolone będzie otrzymywanie i rozporządzanie mieniem o małej wartości bez uprzedniego uzyskania od sądu pełnomocnictwa, urzędnik konsularny uprawniony będzie do otrzymania i dysponowania takim mieniem obywatela Państwa wysyłającego.
-
Artykuł 20
1. W każdym wypadku, w którym zmarła osoba pozostawi własność w Państwie wysyłającym, a obywatel Państwa wysyłającego, który nie jest zamieszkały na stałe w Państwie przyjmującym ani nie jest tam prawnie reprezentowany ma lub może mieć interes takowej własności, urzędnik konsularny, w którego okręgu konsularnym mienie jest administrowane lub w inny sposób zarządzane zgodnie z prawem Państwa przyjmującego, bądź w przypadku nie spełnienia tego warunku, w którego okręgu konsularnym własność ta się znajduje, będzie miał prawo do reprezentowania tego obywatela, w sprawach które dotyczą jego interesów związanych z mieniem lub własnością, jak gdyby uzyskał on pełnomocnictwa od tego obywatela.
2. Postanowienia uprzedniego ustępu, pod warunkiem, że będzie to zgodne z prawem Państwa przyjmującego, który ma stałe miejsce zamieszkania w Państwie przyjmującym będzie niezdolny do korzystania ze swych praw.
3. Domniemane pełnomocnictwo urzędnika konsularnego, że obywatel ten broni swych interesów w Państwie przyjmującym bądź osobiście bądź poprzez należycie ustanowionego przedstawiciela.
4. Jednakże jeżeli zgodnie z Artykułem 23 urzędnikowi konsularnemu udzielono sądowego pełnomocnictwa, domniemane pełnomocnictwo wygaśnie z chwilą, gdy na wniosek tego obywatela lub innego jego przedstawiciela bądź w jakikolwiek inny sposób sądowe pełnomocnictwo wygaśnie.
-
Artykuł 21
1. Jeżeli urzędnik konsularny korzysta z prawa pełnomocnictwa przewidzianego Artykułem 20, może on interweniować w celu ochrony lub zabezpieczenia interesów osoby, którą uprawniony jest reprezentować, z uwzględnieniem postanowień ustępu 1 Artykułu 23. Może on na przykład żądać od władz administracyjnych czy sądowych Państwa przyjmującego opieczętowania własności, usuwania pieczęci jak również sporządzania spisu.
2. W przypadku gdzie przepisy Artykułu 20 nie mają zastosowania, urzędnik konsularny Państwa, którego zmarły był obywatelem, może pod warunkiem, że jest to zgodne z prawem Państwa przyjmującego interweniować w tym samym zakresie oraz z uwzględnieniem postanowień ustępu 1 Artykułu 23 celem ochrony i zabezpieczenia tej własności. Jednocześnie może on podejmować działania gdy wykonawcy testamentu nie będą obecni ani reprezentowani.
-
Artykuł 22
Urzędnik konsularny korzystając z praw pełnomocnictwa przewidzianych przepisami Artykułu 20, może z uwzględnieniem postanowień ustępu 2 Artykułu 23 oraz pod warunkiem, że jest to zgodne z prawem Państwa przyjmującego również objąć swą kontrolą i zarządzać mieniem w takim samym zakresie jak gdyby pełnomocnictwo zostało na niego nałożone przez tego obywatela o ile inna osoba mając równe lub większe prawa nie podjęła już koniecznych kroków w tym celu.
-
Artykuł 23
1.Jeżeli zgodnie z prawem Państwa przyjmującego udzielenie przez sąd pełnomocnictwa bądź nakaz sądu będzie konieczny w celu umożliwienia urzędnikowi konsularnemu ochrony i zabezpieczenia mienia każde takie udzielenie lub nakaz, który mógłby zostać wydany na korzyść właściwie zaprzysiężonego adwokata osoby, której interesy są reprezentowane przez urzędnika konsularnego. W wypadku istnienia dowodu prima facie konieczność natychmiastowej ochrony i zabezpieczenia mienia oraz istnienia osób tym zainteresowanych, które urzędnik konsularny ma prawo reprezentować, sąd może czasowo udzielić pełnomocnictwa lub nakazać taką ochronę lub zabezpieczenie mienia, ograniczając je do czasu następnego udzielenia pełnomocnictwa lub wydania nakazu.
2. Jeżeli według prawa Państwa przyjmującego, udzielenie sądowego pełnomocnictwa będzie konieczne, aby umożliwić urzędnikowi konsularnemu sprawowanie kontroli nad mieniem bądź zarządzanie mieniem, urzędnik konsularny uprawniony będzie do żądania oraz uzyskania pełnomocnictwa sądowego tak samo jak należycie zaprzysiężony adwokat osoby, której interesy reprezentuje.
3. Sąd może przełożyć udzielenie sądowego pełnomocnictwa urzędnikowi konsularnemu na czas taki, jaki uważa za niezbędny, aby umożliwić powiadomienie osoby reprezentowanej przez urzędnika konsularnego i zadecydowanie czy chce ona być reprezentowana inaczej niż przez urzędnika konsularnego.
-
Artykuł 24
1. W przypadku gdy urzędnikowi konsularnemu zostanie udzielone pełnomocnictwo sądowe zgodnie z ustępem 2 Artykułu 23, dostarczy on, jeśli zażąda tego sąd, wiarygodnych dowodów otrzymania aktywów przez uprawnionych do tego lub w wypadku niemożności dostarczenia takich dowodów spłaci on lub zwróci te aktywa do właściwych władz bądź właściwej osoby. Jednocześnie po zarządzeniu mieniem przekaże on te aktywa osobom uprawnionym do nich poprzez każdy kanał wskazany przez sąd, jeśli taka okoliczność zaistnieje.
2. W przypadku gdy urzędnik konsularny będzie mógł objąć swą kontrolą i zarządzać mieniem bez uzyskania od sądu pełnomocnictwa lub nakazu będzie on w zakresie, jaki dotyczy przekazu beneficjentom aktywów, objęty przepisami prawa Państwa wysyłającego.
-
Artykuł 25
Gdy urzędnik konsularny w zakresie dotyczącym mienia skorzysta z praw, o których mowa w Artykułach od 18 do 24 będzie on w tym zakresie oraz w zakresie dotyczącym swoich czynności konsularnych podlegał jurysdykcji sądów Państwa przyjmującego.
-
Artykuł 26
Urzędnik konsularny może otrzymać od kompetentnych władz lub kompetentnej osoby celem przekazania obywatelowi Państwa wysyłającego, który nie ma stałego miejsca zamieszkania w Państwie przyjmującym, pieniądze lub inną własność, do której taki obywatel jest uprawniony w następstwie śmierci jakiejkolwiek osoby. Pieniądze takie bądź inna własność mogą obejmować, lecz nie są ograniczone do, udziałów w majątku, płatności dokonywanych stosownie do przepisów w zakresie ustawodawstwa socjalnego lub innych związanych z tym praw oraz świadczeń z polis ubezpieczeniowych na życie. Co się tyczy dostarczania wiarygodnych dowodów otrzymania pieniędzy lub innej własności przez obywatela, któremu jest to przekazywane oraz w odniesieniu do zwrotu pieniędzy lub innej własności w wypadku gdy urzędnik konsularny nie jest w stanie dostarczyć takich dowodów, będzie on stosował się do warunków określonych przez właściwe władze lub osobę, o której była mowa powyżej.
-
Artykuł 27
Pieniądze lub inna własność mogą być wypłacane, dostarczane bądź przekazywane urzędnikowi konsularnemu, jedynie do takiej wielkości oraz zgodnie z takimi warunkami w jakich, płatność, dostarczenie lub przekazanie osobie, którą urzędnik konsularny reprezentuje bądź, w imieniu której otrzymuje pieniądze lub inną własność byłyby dozwolone zgodnie z przepisami prawa Państwa przyjmującego. W stosunku do takich pieniędzy lub innej własności urzędnik konsularny uzyska nie większe prawa niż uzyskałaby osoba, którą on reprezentuje bądź w której imieniu odbiera pieniądze gdyby pieniądze lub inna własność były wypłacane, dostarczane lub przekazywane bezpośrednio takiej osobie.
-
-
Rozdział IV
Sprawy morskie-
Artykuł 28
Gdy statek Państwa wysyłającego znajdzie się w porcie Państwa przyjmującego bądź na wodach terytorialnych lub wewnętrznych tego Państwa, urzędnik konsularny uprawniony będzie do udzielenia mu wszelkiej koniecznej pomocy.
-
Artykuł 29
Urzędnik konsularny może odwołać się do pomocy władz Państwa przyjmującego, w każdej sprawie należącej do jego kompetencji opisanych w tym Rozdziale, a wspomniane władze udzielą takiej pomocy o ile nie będą w konkretnym przypadku miały poważnych powodów do odmowy.
-
Artykuł 30
1. Gdy statek Państwa wysyłającego znajdzie się w porcie Państwa przyjmującego bądź zakotwiczy na wodach terytorialnych lub wewnętrznych tego Państwa, właściwy urzędnik konsularny będzie mógł, gdy tylko statek otrzyma pozwolenie wejścia do portu, wejść samemu na pokład tego statku bądź wysłać tam swojego przedstawiciela.
2. Kapitanowi i członkom załogi zezwala się na komunikowanie się z urzędnikiem konsularnym. Mogą oni udać się do urzędu konsularnego, o ile będzie na to wystarczający czas przed odpłynięciem statku. Jednak jeżeli władze Państwa przyjmującego będą uważały, że nie ma wystarczająco dużo czasu, niezwłocznie powiadomią one o tym właściwego urzędnika konsularnego.
-
Artykuł 31
Urzędnik konsularny uprawniony jest do:
a) przesłuchiwania kapitana i członków załogi statku Państwa wysyłającego;
b) kontrolowania i wizowania dokumentów statku;
c) przyjmowania raportów i wypełniania deklaracji morskich w odniesieniu do wszelkich wypadków związanych z kapitanem, członkami załogi oraz innymi osobami na pokładzie, statkiem, jego trasą, celem rejsu i ładunkiem, w przypadkach gdzie to jest wymagane prawem morskim Państwa wysyłającego;
d) ogólnego ułatwienia wejścia, postoju i wyjścia statku z portu lub wód terytorialnych czy wewnętrznych;
e) dostarczania w imieniu Państwa wysyłającego wszelkich dokumentów koniecznych do zapewnienia żeglugi dla statku;
f) wystawiania i wznawiania specjalnych dokumentów dotyczących marynarzy, zgodnie z prawem Państwa wysyłającego;
g) załatwiania spraw związanych z zatrudnieniem, zaokrętowaniem, zwolnieniem i zejściem ze statku kapitana i członków załogi;
h) otrzymywania, opracowywania bądź nadawania ważności każdej deklaracji czy innemu dokumentowi przewidywanemu prawem morskim Państwa wysyłającego, dotyczącemu inter alia:
(i) wpisywania do bądź wypisywania z rejestru Państwa wysyłającego każdego statku;
(ii) przepisywania z jednego armatora na drugiego każdego statku wpisanego do tego rejestru;
(iii) rejestrowania każdej wierzytelności bądź należności na takim statku;
(iv) rozbrojenia lub uzbrojenia takiego statku;
(v) utraty tego statku lub jego awarii.
i) podejmowania wszelkich innych kroków w celu ustanowienia na pokładzie tego statku prawa morskiego Państwa wysyłającego.
-
Artykuł 32
Urzędnik konsularny lub jego przedstawiciel uprawniony jest do pomocy kapitanowi oraz członkom załogi w ich postępowaniu z władzami administracyjnymi czy sądowymi Państwa przyjmującego.
-
Artykuł 33
Z uwzględnieniem postanowień Artykułów 35 i 36 urzędnik konsularny uprawniony jest do:
a) podejmowania kroków w celu zapewnienia właściwego porządku i dyscypliny na pokładzie statku Państwa wysyłającego;
b) rozwiązywania sporów między kapitanem a członkami załogi w tym sporów dotyczących płac i umów zatrudnienia.
-
Artykuł 34
1. Urzędnik konsularny może załatwiać ubezpieczenia lekarskie kapitana i członków załogi statku Państwa wysyłającego, włączając w to leczenie szpitalne, nawet po zwolnieniu z pracy.
2. Jednocześnie może on organizować powrót do kraju każdej takiej osoby.
-
Artykuł 35
1. Z wyjątkiem sytuacji gdy jest to na wniosek lub za zgodą urzędnika konsularnego władze administracyjne Państwa przyjmującego nie będą zajmowały się żadną sprawą związaną z wewnętrznym zarządzaniem statkiem.
2. Władze administracyjne lub sądowe Państwa przyjmującego nie będą ingerowały w aresztowanie marynarza na statku z powodu wykroczenia dyscyplinarnego, o ile takie zatrzymanie będzie legalne w świetle przepisów prawa Państwa wysyłającego i nie będzie mu towarzyszyć nieuzasadnione okrucieństwo bądź niehumanitarność oraz nie będzie uzasadnionych przesłanek przemawiających za uwierzeniem, że życie lub wolność marynarza będą zagrożone z przyczyn rasowych, narodowych, politycznych czy religijnych w każdym kraju, do którego jest prawdopodobne, że statek ten będzie płynął.
3. Jeżeli chodzi o spory pomiędzy kapitanem i członkami załogi w sprawach dotyczących płac i umów pracy, władze sądowe Państwa przyjmującego nie będą korzystały z takich uprawnień przewidzianych prawem tego Państwa, w posiadaniu jakich się znajdują, o ile urzędnik konsularny nie był informowany i nie wyraził żadnego sprzeciwu.
-
Artykuł 36
1. O ile ustępy 2 i 3 niniejszego Artykułu nie będą przewidywały inaczej, władze sądowe i administracyjne Państwa przyjmującego nie będą podejmowały kroków sądowych bądź w zależności od przypadku, nie będą interweniowały w stosunku do wykroczeń popełnionych bądź zdarzeń zaistniałych na pokładzie statku, chyba że za zgodą urzędnika konsularnego lub innej należycie upełnomocnionej osoby.
2. Niezależnie od zgody urzędnika konsularnego lub innej należycie upoważnionej osoby, władze sądowe Państwa przyjmującego mogą przedsięwziąć kroki sądowe w stosunku do przestępstw popełnionych na pokładzie statku, gdy przestępstwa te:
a) zostały popełnione przez lub przeciwko jakiejkolwiek osobie innej niż kapitan lub członek załogi bądź przez obywatela Państwa przyjmującego;
b) naruszają porządek lub bezpieczeństwo portu Państwa przyjmującego lub bezpieczeństwo wód terytorialnych lub wewnętrznych takiego Państwa;
c) są przestępstwami przeciwko prawu Państwa przyjmującego, dotyczącymi bezpieczeństwa publicznego, zdrowia publicznego, ratowania życia na morzu, imigracji, przepisów celnych bądź zanieczyszczenia naftą;
d) stanowią one przestępstwa ciężkie;
3. Jednocześnie władze administracyjne Państwa przyjmującego mogą interweniować niezależnie od zgody urzędnika konsularnego lub innej należycie upoważnionej osoby w odniesieniu do zaistniałych na pokładzie spraw:
a) w sytuacji gdzie dana osoba została oskarżona o popełnienie na pokładzie przestępstwa, w stosunku do którego władze Państwa przyjmującego mogą zgodnie z uprzednim ustępem przedsięwziąć kroki sądowe lub w sytuacji gdzie istnieje uzasadniona przyczyna do dania wiary, że takie przestępstwo ma zostać, zostaje lub zostało popełnione na pokładzie;
b) w sytuacji gdzie są one upoważnione do interweniowania zgodnie z ustępem 2 Artykułu 35;
c) w sytuacji gdzie dana osoba zostaje zatrzymana na pokładzie wbrew swej woli, z wyjątkiem sytuacji gdy chodzi o członka załogi zatrzymanego z powodu wykroczenia dyscyplinarnego;
d) dla celów podjęcia jakiejkolwiek akcji lub dokonania kontroli, którą uznają one za konieczną w stosunku do jakiejkolwiek ze spraw wyszczególnionych w punktach b) i c) uprzedniego ustępu.
4. Dla celów niniejszego Artykułu wyrażenie "przestępstwo ciężkie" będzie oznaczało każde przestępstwo, które zgodnie z prawem Państwa przyjmującego podlega maksymalnej karze przynajmniej pięciu lat pozbawienia wolności bądź w przypadku Państw, które zawiadomią o tym fakcie, trzech lub czterech lat pozbawienia wolności w zależności od przypadku.
-
Artykuł 37
1. O ile nie będzie to niemożliwe, urzędnikowi konsularnemu z przyczyn związanych z pilnością sprawy powinno się w odpowiednim czasie udostępnić wstępną informację tak, aby umożliwić mu obecność kiedykolwiek gdy władze Państwa przyjmującego udadzą się na pokład statku wykonując postanowienia Artykułu 36.
2. We wszystkich wypadkach gdzie władze Państwa przyjmującego podejmą działania zgodnie z Artykułem 36, udostępnią one urzędnikowi konsularnemu pełną informację o tym co się wydarzyło.
3. Postanowienia niniejszego Artykułu nie będą stosowały się do rutynowych kontroli celnych dotyczących zdrowia publicznego, regulacji portowych, towarów niebezpiecznych oraz kontroli imigracyjnej.
-
Artykuł 38
1. Jeżeli członek załogi statku nie stawi się do kontroli celnej na pokładzie statku Państwa wysyłającego, na wniosek urzędnika konsularnego władze administracyjne i sądowe Państwa przyjmującego udzielą wszelkiej możliwej pomocy w odnalezieniu wspomnianego członka załogi.
2. W przypadku próby dezercji władze Państwa przyjmującego, z uwzględnieniem postanowień Artykułu 29, zatrzymają takiego dezertera i doprowadzą go na pokład statku bądź do kapitana lub innej takiej osoby, która może być uznana za kompetentną zgodnie z przepisami prawa Państwa przyjmującego.
3. Władze Państwa przyjmującego nie będą jednakże związane postanowieniami powyższego ustępu:
a) jeżeli dezerter będzie obywatelem Państwa przyjmującego;
b) jeżeli zaistnieją uzasadnione przesłanki aby sądzić, iż jego życie lub wolność są zagrożone z przyczyn rasowych, narodowościowych, politycznych czy religijnych w każdym kraju, do którego jest prawdopodobne, że statek ten będzie płynął.
4. Jeżeli członek załogi nie zdąży na ten statek i będzie chciał dostać się na ten statek w innym porcie, bądź dostać się na inny statek lub w inny sposób niezwłocznie opuścić Państwo przyjmujące, władze tego Państwa na wniosek urzędnika konsularnego, z uwzględnieniem postanowień Artykułu 29, oraz tam gdzie jest to właściwe udzielą ułatwień i pomocy w tych celach i powstrzymają się od jakiegokolwiek działania, które mogłoby temu przeszkodzić.
-
Artykuł 39
1. Władze Państwa przyjmującego, gdy tylko będą wiedzieć poinformują właściwego urzędnika konsularnego, że:
a) statek Państwa wysyłającego został rozbity lub osiadł na mieliźnie na wodach terytorialnych lub wewnętrznych Państwa przyjmującego, bądź w pobliżu tych wód;
b) część statku Państwa wysyłającego bądź jego ładunku dostały się na brzeg w Państwie przyjmującym.
2. Władze Państwa przyjmującego przedsięwezmą wszelkie niezbędne środki w celu utrzymania porządku, aby zapewnić ochronę statku i osób oraz własności w przypadkach wspomnianych w uprzednim ustępie oraz aby zapobiec wszelkiej szkodzie, która mogła zostać spowodowana wobec innych statków bądź urządzeń portowych, Gdy tylko będzie to możliwe władze poinformują również właściwego urzędnika konsularnego o przedsięwziętych środkach i tam gdzie jest to stosowne i praktykowane, włączą go w te działania.
-
Artykuł 40
1. Jeżeli ani kapitan, ani armator, ani firmy ubezpieczeniowe bądź ich agenci nie będą w stanie podjąć działań w tym celu, właściwy urzędnik konsularny może jako przedstawiciel armatora podjąć we współpracy z władzami oraz zgodnie z prawem Państwa przyjmującego te same działania w stosunku do każdego statku, części statku lub ładunku, których dotyczy ustęp 1 Artykułu 39, tak jak byłby to zrobił armator gdyby był obecny.
2. Przedmioty należące do takiego statku lub ładunku nie będą podlegały przepisom celnym lub opłatom importowym o ile nie zostaną one przetransportowane na brzeg w celach użytkowych bądź konsumpcyjnych w granicach Państwa przyjmującego. Władze Państwa przyjmującego mogą jednakże, jeśli uznają to za właściwe, zażądać zabezpieczenia interesów skarbu Państwa przyjmującego w stosunku do przedmiotów czasowo znajdujących się w Państwie przyjmującym.
-
Artykuł 41
1. Jeżeli kapitan lub członek załogi, nie będąc obywatelem Państwa bandery, zmarł na morzu bądź na lądzie w jakimkolwiek kraju, kompetentne władze Państwa bandery wyślą niezwłocznie urzędnikowi konsularnemu lub innym kompetentnym władzom Państwa osoby zmarłej kopię otrzymanych rachunków, dotyczących mienia, zarobków i innej własności zmarłego, jak również udostępnią wszelkie informacje, które mogą ułatwić poszukiwanie osób uprawnionych do roszczenia praw w celu odziedziczenia jego majątku.
2. Jeżeli wartość mienia, zarobków i innej własności zmarłego kapitana lub marynarza nie przekracza 500 franków szwajcarskich lub takiej większej sumy, o której następnie kompetentne władze takiego Państwa bandery zawiadomią, kompetentne władze takiego Państwa, jeśli będą przekonane o tym, że dana osoba mające stałe miejsce zamieszkania w Państwie osoby zmarłej uprawniona jest do dziedziczenia majątku osoby zmarłej, przekażą niezwłocznie mienie, zarobki i inną własność zmarłego kapitana lub marynarza, znajdująca się pod ich opieką, urzędnikowi konsularnemu lub innym właściwym władzom Państwa osoby zmarłej. Władze Państwa bandery będą jednocześnie uprawnione, zanim dokonają takiego transferu, do potrącenia od wspomnianego mienia każdej sumy koniecznej do spłacenia długów osobom nie mającym stałego miejsca zamieszkania w Państwie osoby zmarłej, jeśli będą one przekonane o ważności prawnej takich długów.
-
-
Rozdział V
Postanowienia ogólne-
Artykuł 42
Pełniąc swoje funkcje konsularne, urzędnik konsularny może pobierać honoraria i opłaty przewidziane przez Państwo wysyłające. Takie honoraria i opłaty będą swobodnie wymieniane na walutę Państwa wysyłającego i będą mogły być do niego swobodnie przekazywane.
-
Artykuł 43
Postanowienia niniejszej Konwencji nie będą miały wpływu na inne obowiązujące porozumienia międzynarodowe, w których Państwa te uczestniczą.
-
Artykuł 44
1. Urzędnik konsularny oprócz funkcji konsularnych zabezpieczanych niniejsza Konwencją, uprawniony jest do pełnienia wszelkich innych funkcji nałożonych na niego przez Państwo wysyłające, które nie są zabronione prawem Państwa przyjmującego, lub co do których nie wyrażono zastrzeżeń przez to Państwo.
2. W każdym przypadku, w którym niniejsza Konwencja przewiduje pełnienie przez urzędnika konsularnego konkretnej funkcji, to czy i w jakim zakresie urzędnik konsularny będzie mógł pełnić taką funkcję, pozostanie do decyzji Państwa wysyłającego.
3. Żadna Umawiająca się Strona nie może żądać w oparciu o niniejszą Konwencję prawa dla urzędnika konsularnego do pełnienia na terytorium innej Umawiającej się Strony żadnej funkcji, której nie zezwala ona aby urzędnik konsularny tej Strony ją pełnił.
-
Artykuł 45
W każdym przypadku, gdzie stosowanie niniejszej Konwencji może dotyczyć urzędników konsularnych dwu lub więcej Umawiających się Stron, do wspomnianych urzędników należy stanowienie niezbędnych kontaktów celem zabezpieczenia efektywnej współpracy nie tylko między nimi samymi, lecz także pomiędzy nimi a władzami administracyjnymi lub sądowymi Państwa przyjmującego.
-
Artykuł 46
1. Urzędnik konsularny Państwa, w którym osoba bez przynależności państwowej posiada swoje zwyczajowe miejsce zamieszkania może objąć ochroną taką osobę stosując Artykuł 2 ustęp 1 niniejszej Konwencji, o ile osoba o której mowa nie jest byłym obywatelem Państwa przyjmującego.
2. Dla celów niniejszego Artykułu wyrażenie "osoba bez przynależności państwowej" oznacza każdą osobę, dla której ma zastosowanie Konwencja w sprawie statusu osób bezpaństwowych, otwarta do podpisu w Nowym Jorku, dnia 28 września 1954 roku.
-
Artykuł 47
Państwo przyjmujące nie będzie zobowiązane do uznania urzędnika konsularnego za uprawnionego do wykonywania funkcji konsularnych w imieniu obywatela Państwa wysyłającego, lub występować w jego imieniu, bądź zajmować się obywatelem Państwa wysyłającego, który stał się uchodźcą politycznym czy to z przyczyn rasowych, narodowościowych, przekonań politycznych czy religijnych.
-
Artykuł 48
W niniejszej Konwencji nic nie będzie naruszało specjalnego statusu i międzynarodowej ochrony przyznanej uchodźcom przez Strony Konwencji zgodnie z międzynarodowymi mechanizmami teraz czy w przyszłości.
-
-
Rozdział VI
Postanowienia końcowe-
Artykuł 49
Załączniki do niniejszej Konwencji stanowią jej integralna część.
-
Artykuł 50
1. Niniejsza Konwencja będzie otwarta do podpisu przez Państwa członkowskie Rady Europy. Zostanie ona poddana ratyfikacji bądź zatwierdzeniu. Dokumenty ratyfikacyjne lub zatwierdzające zostaną złożone u Sekretarza Generalnego Rady Europy.
2. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie 3 miesiące od daty złożenia piątego dokumentu ratyfikacyjnego lub zatwierdzającego.
3. W odniesieniu do Państwa sygnatariusza ratyfikującego lub zatwierdzającego następnie niniejsza Konwencję, wejdzie ona w życie 3 miesiące od daty złożenia jej dokumentu ratyfikacyjnego bądź zatwierdzającego.
-
Artykuł 51
1. Po wejściu w życie niniejszej Konwencji, Komitet Ministrów Rady Europy może w drodze jednomyślnego głosowania zadecydować o przyłączeniu się do niej przez każde Państwo europejskie nie będące członkiem Rady Europy.
2. Takie przystąpienie dokonane zostanie poprzez złożenie u Sekretarza Generalnego Rady Europy dokumentu przystąpienia, który wejdzie w życie 3 miesiące od daty jego złożenia.
-
Artykuł 52
1. Każda Umawiająca się Strona może w momencie podpisania bądź składając swój dokument ratyfikacyjny, zatwierdzający lub przystąpienia oznaczyć obszar lub obszary, wobec których niniejsza Konwencja będzie się stosowała.
2. Każda Umawiająca się Strona składając dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub przystąpienia lub kiedykolwiek później może w drodze deklaracji, skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady Europy rozciągnąć stosowanie niniejszej Konwencji na każde inne terytorium lub terytoria oznaczone w deklaracji, za których stosunki międzynarodowe jest ona odpowiedzialna, lub w których imieniu ma uprawnienia do podejmowania zobowiązań.
3. Każda deklaracja złożona stosownie do uprzedniego ustępu może w stosunku do każdego terytorium oznaczonego w takiej deklaracji zostać wycofana zgodnie z procedurą ustanowioną w Artykule 55 niniejszej Konwencji.
-
Artykuł 53
1. Każda Umawiająca się Strona w momencie podpisania lub składając swój dokument ratyfikacyjny, zatwierdzający lub przystąpienia może oświadczyć, że zastrzega sobie prawo dokonania jednego lub więcej zastrzeżeń przewidzianych w Załączniku I do niniejszej Konwencji.
2. Każda Umawiająca się Strona może w całości lub częściowo wycofać zastrzeżenia, które wniosła zgodnie z uprzednim ustępem w drodze oświadczenia skierowanego do Sekretarza Generalnego Rady Europy, które będzie w mocy od chwili jego otrzymania.
3. Umawiająca się Strona, która wniosła zastrzeżenie w stosunku do jakiegokolwiek postanowienia niniejszej Konwencji nie może żądać stosowanie tego postanowienia przez jakąkolwiek inna Stronę; może ona natomiast jeśli jej zastrzeżenie jest częściowe lub warunkowe zażądać stosowania tego ustalenia w zakresie takim, jakim sama to zaakceptowała.
-
Artykuł 54
Każda Umawiająca się Strona, może oświadczyć, drogą notyfikacji Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy, że zgodziła się z jedną lub więcej Umawiających się Stron rozszerzyć zakres pewnych ustaleń niniejszej Konwencji w stosunku do ich wzajemnych stosunków. Takiej notyfikacji będzie towarzyszył tekst rozpatrywanego porozumienia.
-
Artykuł 55
1. Niniejszej Konwencja będzie obowiązywała bezterminowo.
2. Każda Umawiająca się Strona może w takim zakresie w jakim to jej dotyczy wypowiedzieć niniejszą Konwencję w drodze notyfikacji do Sekretarza Generalnego Rady Europy.
3. Wypowiedzenie to wejdzie w życie 6 miesięcy od chwili otrzymania notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.
-
Artykuł 56
1. Strony jakiegokolwiek sporu, jaki może zaistnieć w związku ze stosowaniem lub interpretacją ustaleń niniejszej Konwencji lub jej Protokółów będą po pierwsze starały się rozwiązać go środkami negocjacji, pojednania, arbitrażu lub w drodze innego sposobu pokojowego rozwiązania, dopuszczalnego przez wzajemną umowę między nimi. Komitet Ministrów Rady Europy może ustanowić procedury rozwiązywania dostępne stronom sporu, w wypadku jeśli one wyrażą na to zgodę.
2. Jeśli stronom nie uda się rozwiązać sporu jednym ze sposobów wskazanych w uprzednim ustępie, będzie on przedłożony Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości na wniosek jednej ze stron.
-
Artykuł 57
Sekretarz Generalny Rady Europy będzie powiadamiał Państwa członkowskie Rady oraz każde Państwo, które dołączyło do niniejszej Konwencji o:
a) każdym fakcie podpisania;
b) każdym złożeniu dokumentu ratyfikacyjnego, zatwierdzającego bądź przystąpienia;
c) każdej dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji zgodnie z Artykułem 50 i 51;
d) każdej deklaracji otrzymanej stosownie do ustaleń ustępów 2 i 3 Artykułu 52;
e) każdym zastrzeżeniu złożonym stosownie do ustaleń ustępu 1 Artykułu 53;
f) wycofaniu jakichkolwiek poprawek wniesionych stosownie do ustaleń ustępu 2 Artykułu 53;
g) każdym zawiadomieniu otrzymanym stosownie do ustaleń ustępu 4 Artykułu 36, ustępu 2 Artykułu 41 lub Artykułu 54;
h) każdym zawiadomieniu otrzymanym stosownie do ustaleń Artykułu 55 i dacie kiedy wypowiedzenie wchodzi w życie.
-
W dowód czego podpisani niżej, należycie upoważnieni do tego, podpisali niniejsza Konwencję.
Sporządzono w Paryżu, dnia 11 grudnia 1967 roku, w językach angielskim i francuskim, przy czym oba te teksty są jednakowo prawomocne, i zostaną złożone po jednym egzemplarzu w archiwach Rady Europy. Sekretarz Generalny Rady Europy prześle uwierzytelnione kopie do każdego sygnatariusza i Państwa przystępującego do Konwencji.
-