Konwencja sporządzona na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej o uproszczonej procedurze ekstradycyjnej między państwami Członkowskimi Unii Europejskiej
Compare-
WYSOKIE UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY niniejszej Konwencji, państwa członkowskie Unii Europejskiej,
ODWOŁUJĄC SIĘ do Aktu Rady z dnia 9 marca 1995 roku,
PRAGNĄC usprawnić współpracę sądową w sprawach karnych między państwami członkowskimi, w odniesieniu zarówno do postępowania sądowego, jak i do wykonywania wyroków,
UZNAJĄC znaczenie ekstradycji we współpracy sądowej w celu osiągnięcia tych celów,
BĘDĄC PRZEKONANYMI o potrzebie uproszczenia procedur ekstradycyjnych w takim stopniu, jak jest to możliwe zgodnie z podstawowymi zasadami prawa krajowego, w tym z zasadami Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,
STWIERDZAJĄC, że w wielu postępowaniach ekstradycyjnych osoba, której dotyczy wniosek, zgadza się zostać wydana,
STWIERDZAJĄC, że w tych przypadkach pożądane jest zmniejszenie do minimum czasu niezbędnego dla przeprowadzenia ekstradycji, jak i okresu zatrzymania do celów ekstradycji,
MAJĄC NA WZGLĘDZIE, że w efekcie stosowanie Europejskiej konwencji o ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 roku powinno zostać ułatwione przez uproszczenie i ulepszenie procedur ekstradycyjnych,
MAJĄC NA WZGLĘDZIE, że postanowienia Europejskiej konwencji o ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 roku stosują się w dalszym ciągu we wszystkich kwestiach nie objętych niniejszą Konwencją,
UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:
-
Artykuł 1 - Postanowienia ogólne
1. Niniejsza Konwencja ma na celu ułatwienie stosowania, między państwami członkowskimi Unii Europejskiej, Europejskiej konwencji o ekstradycji poprzez uzupełnienie jej postanowień.
2. Ustęp l nie ma wpływu na stosowanie korzystniejszych postanowień umów dwustronnych i wielostronnych obowiązujących między państwami członkowskimi.
-
Artykuł 2 - Zobowiązanie do wydania osób
Państwa członkowskie zobowiązują się do wzajemnego wydawania, zgodnie z uproszczonymi procedurami ustanowionymi niniejszą Konwencją, osób poszukiwanych w celu przeprowadzenia ich ekstradycji, za ich zgodą oraz za zgodą państwa wezwanego, udzieloną zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji.
-
Artykuł 3 - Warunki wydania
1. Na mocy art. 2 każda osoba, w stosunku do której wystąpiono z wnioskiem o tymczasowe aresztowanie na podstawie art. 16 Europejskiej konwencji o ekstradycji, podlega wydaniu na zasadach określonych w art. 4–11 oraz art. 12 ust. 1 niniejszej Konwencji.
2. Wydanie określone w ust. l nie jest uzależnione od złożenia wniosku o wydanie lub dokumentów wymaganych zgodnie z art. 12 Europejskiej konwencji o ekstradycji.
-
Artykuł 4 - Wymagane informacje
1. Za wystarczające dla zastosowania art. 6 i 7 oraz dla właściwego organu, o którym mowa w art. 5 ust. 2, uważa się następujące informacje o osobie aresztowanej przekazane przez państwo wzywające:
a) dane dotyczące tożsamości osoby poszukiwanej;
b) organ wnioskujący o aresztowanie;
c) istnienie nakazu aresztowania lub innego dokumentu o tym samym skutku prawnym, lub prawomocnego orzeczenia;
d) rodzaj i kwalifikacja prawna przestępstwa;
e) opis okoliczności popełnienia przestępstwa, w tym czasu, miejsca i formy uczestnictwa osoby poszukiwanej w popełnieniu przestępstwa;
f) o ile jest to możliwe – skutki przestępstwa.
2. Bez uszczerbku dla ust. 1, jeżeli właściwy organ państwa wezwanego uznał, iż informacje wymienione w ust. 1 są niewystarczające dla podjęcia decyzji o wydaniu osoby poszukiwanej, może on żądać dodatkowych informacji.
-
Artykuł 5 - Zgoda
1. Zgoda osoby aresztowanej jest wyrażana na warunkach określonych w art. 6 i 7.
2. Właściwy organ państwa wezwanego udziela zgody na zasadach przewidzianych w jego prawie krajowym.
-
Artykuł 6 - Informacje udzielane osobie aresztowanej
Jeżeli osoba poszukiwana w celu przeprowadzenia ekstradycji zostaje aresztowana na terytorium innego państwa członkowskiego, właściwy organ informuje tę osobę, zgodnie ze swoim prawem krajowym, o dotyczącym jej wniosku oraz o możliwości wyrażenia przez nią zgody na wydanie do państwa wzywającego według uproszczonej procedury.
-
Artykuł 7 - Wyrażenie zgody
1. Zgoda osoby aresztowanej i ewentualnie wyraźne zrzeczenie się przez nią prawa do korzystania z zasady specjalności zostają wyrażone przed właściwym organem sądowym państwa wezwanego zgodnie z jego prawem krajowym.
2. Każde państwo członkowskie podejmie niezbędne środki celem zagwarantowania, aby zgoda i ewentualne zrzeczenie się, o których mowa w ust. 1, składane były w warunkach zapewniających swobodne wypowiedzenie się osoby aresztowanej i jej pełną świadomość konsekwencji wynikających z wyrażenia zgody. W tym celu osoba aresztowana ma prawo do skorzystania z pomocy obrońcy.
3. Zgodę i ewentualne zrzeczenie się, o których mowa w ust. 1, utrwala się w formie zgodnej z procedurą przewidzianą przez prawo krajowe państwa wezwanego.
4. Zgoda i ewentualne zrzeczenie się, o których mowa w ust. l, nie mogą zostać cofnięte. Przy składaniu dokumentów ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia państwa członkowskie mogą wskazać, w drodze deklaracji, że zgoda i ewentualne zrzeczenie się mogą zostać cofnięte zgodnie z prawem krajowym. W takim przypadku okres między powiadomieniem o wyrażeniu zgody a jej odwołaniem nie jest brany pod uwagę przy określaniu terminów przewidzianych w art. 16 ust. 4 Europejskiej konwencji o ekstradycji.
-
Artykuł 8 - Powiadomienie o wyrażeniu zgody
1. Państwo wezwane niezwłocznie powiadamia państwo wzywające o wyrażeniu zgody przez daną osobę. W celu umożliwienia państwu wzywającemu ewentualnego wystąpienia z wnioskiem o wydanie państwo wezwane powiadamia o wyrażeniu zgody przez osobę bądź o odmowie wyrażenia takiej zgody najpóźniej w terminie 10 dni od daty tymczasowego aresztowania.
2. Powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje się bezpośrednio między właściwymi organami.
-
Artykuł 9 - Zrzeczenie się prawa do korzystania z zasady specjalności
Każde państwo członkowskie może oświadczyć, przy składaniu dokumentu ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, lub w dowolnym czasie, że zasady ustanowione w art. 14 Europejskiej konwencji o ekstradycji nie mają zastosowania w przypadkach, gdy dana osoba, zgodnie z art. 7 niniejszej Konwencji:
a) wyrazi zgodę na ekstradycję; lub
b) zgodziwszy się na ekstradycję, zrzeknie się w sposób wyraźny prawa do korzystania z zasady specjalności.
-
Artykuł 10 - Powiadomienie o decyzji o wydaniu
1. Bez uszczerbku dla art. 18 ust. 1 Europejskiej konwencji o ekstradycji, powiadomienie o decyzji w przedmiocie wydania, podjętej według procedury uproszczonej, jak również przekazywanie innych informacji związanych z uproszczoną procedura ekstradycyjną, odbywa się bezpośrednio między właściwymi organami państwa wezwanego i państwa wzywającego, które wnioskowało o tymczasowe aresztowanie.
2. Decyzja, o której mowa w ust. 1, zostanie przekazana najpóźniej w ciągu 20 dni od daty wyrażenia zgody przez daną osobę.
-
Artykuł 11 - Termin wydania
1. Wydanie następuje w ciągu 20 dni od daty powiadomienia o decyzji o wydaniu, na warunkach określonych w art. 10 ust. 2.
2. Po upływie terminu określonego w ust. 1 osobę pozbawioną wolności zwalnia się na terytorium państwa wezwanego.
3. Jeżeli wydanie danej osoby w terminie określonym w ust. l nie dojdzie do skutku z przyczyn niezależnych od danego organu, organ ten, o którym mowa w art. 10 ust. 1, informuje o tym odpowiedni organ drugiej strony. Organy obu stron uzgadniają nowy termin wydania. W takim przypadku wydanie następuje w ciągu 20 dni od nowo ustalonej daty. Jeżeli po przekroczeniu tego terminu dana osoba jest w dalszym ciągu pozbawiona wolności, zostaje ona zwolniona.
4. Postanowień zawartych w ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu nie stosuje się w przypadku, gdy państwo wezwane stosuje art. 19 Europejskiej konwencji o ekstradycji.
-
Artykuł 12 - Zgoda wyrażona po upływie terminu ustanowionego w art. 8 lub w innych okolicznościach
1. W przypadku gdy osoba aresztowana wyraziła zgodę po upływie dziesięciodniowego terminu ustanowionego w art. 8, państwo wezwane:
- stosuje procedurę uproszczoną przewidzianą w niniejszej Konwencji, jeżeli wniosek o wydanie w rozumieniu art. 12 Europejskiej konwencji o ekstradycji jeszcze nie wpłynął,
- może skorzystać z procedury uproszczonej, jeżeli wniosek o wydanie w rozumieniu art. 12 Europejskiej konwencji o ekstradycji wpłynął w międzyczasie.
2. W przypadku gdy nie wystąpiono z wnioskiem o tymczasowe aresztowanie, a zgoda została wyrażona po wpłynięciu wniosku o wydanie, państwo wezwane może zastosować procedurę uproszczoną przewidzianą w niniejszej Konwencji.
3. Przy składaniu dokumentów ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia każde państwo członkowskie określa, czy i pod jakimi warunkami zamierza stosować ust. 1 tiret drugie oraz ust. 2.
-
Artykuł 13 - Wydanie do innego państwa członkowskiego
Jeżeli osoba wydana nie korzysta z zasady specjalności, zgodnie z deklaracją państwa członkowskiego przewidzianą w art. 9 niniejszej Konwencji, art. 15 Europejskiej konwencji o ekstradycji nie stosuje się do dalszego wydania tej osoby do innego państwa członkowskiego, chyba że wspomniana deklaracja stanowi inaczej.
-
Artykuł 14 - Przewóz
W przypadku przewozu odbywającego się na warunkach ustanowionych w art. 21 Europejskiej konwencji o ekstradycji, gdy dotyczy to ekstradycji według procedury uproszczonej, stosuje się następujące przepisy:
a) w nagłej sytuacji wniosek zawierający informacje określone w art. 4 może zostać przekazany w każdy udokumentowany na piśmie sposób do państwa, przez którego terytorium ma się odbywać przewóz. Państwo, przez którego terytorium ma się odbywać przewóz, może poinformować o swojej decyzji w ten sam sposób;
b) informacje, o których mowa w art. 4, muszą być wystarczające dla umożliwienia właściwemu organowi państwa przewozu oceny, czy wydanie odbywa się na podstawie uproszczonej procedury ekstradycyjnej, oraz przedsięwzięcia środków przymusu koniecznych do wykonania przewozu wydanej osoby.
-
Artykuł 15 - Wyznaczenie właściwych organów
Przy składaniu dokumentów ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia każde państwo członkowskie wskazuje w oświadczeniu organy właściwe w rozumieniu art. 4–8 oraz 10 i 14.
-
Artykuł 16 - Wejście w życie
1. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu. Dokumenty ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia zostają złożone w Sekretariacie Generalnym Rady Unii Europejskiej. Sekretarz Generalny Rady informuje o złożeniu dokumentów wszystkie państwa członkowskie.
2. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie po upływie 90 dni od daty złożenia dokumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia przez państwo członkowskie, które dopełniło tej formalności jako ostatnie.
3. Do chwili wejścia w życie niniejszej Konwencji każde państwo członkowskie może, składając dokument ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, albo w innym terminie, oświadczyć, że w relacjach z innymi państwami członkowskimi, które złożyły takie samo oświadczenie, będzie stosować niniejszą Konwencję, począwszy od 90 dnia od ich złożenia.
4. Każda deklaracja złożona na mocy art. 9 jest skuteczna po upływie 30 dniu od daty jej złożenia, nie wcześniej jednak niż od dnia wejścia w życie niniejszej Konwencji lub od daty jej wejścia w życie w stosunku do państwa członkowskiego, którego dotyczy.
5. Niniejszą Konwencję stosuje się jedynie do wniosków przekazanych po dacie jej wejścia w życie lub rozpoczęcia jej stosowania między państwem wzywającym i wezwanym.
-
Artykuł 17 - Przystąpienie
1. Niniejsza Konwencja jest otwarta do przystąpienia dla każdego państwa, które staje się członkiem Unii Europejskiej.
2. Tekst niniejszej Konwencji w języku państwa przystępującego, sporządzony przez Sekretariat Generalny Rady Unii Europejskiej oraz zatwierdzony przez wszystkie państwa członkowskie, jest autentyczny na równi z innymi tekstami autentycznymi. Sekretarz Generalny przekaże uwierzytelniony odpis każdemu państwu członkowskiemu.
3. Dokumenty przystąpienia są składane w Sekretariacie Generalnym Rady Unii Europejskiej.
4. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie w stosunku do każdego państwa przystępującego, po upływie 90 dni od dnia złożenia przez to państwo dokumentu przystąpienia lub z dniem wejścia w życie Konwencji, jeżeli jeszcze nie weszła ona w życie po upływie wspomnianego okresu 90 dni.
5. W przypadku gdy niniejsza Konwencja nie weszła jeszcze w życie w momencie złożenia dokumentu przystąpienia, art. 16 ust. 3 stosuje się do przystępujących państw członkowskich.